ARchiv@L

SKARBY ZE SŁOWA BOŻEGO 10-16 kwietnia Wyszukujemy duchowe skarby Wyszukujemy duchowe skarby 10-16 kwietnia.pdf TYDZIEŃ OD 3 DO 9 KWIETNIA Okup — doskonały dar od Boga Okup — doskonaly dar od Boga.pdf

Κύρια Γεγονότα της Επίγειας Ζωής του Ιησού—Η Τελική Διακονία του Ιησού στην Ιερουσαλήμ (Μέρος 1)

I think not. Angels =(beings from outer space) can not, because they are already God's servants.

Czytanie Biblii w okresie Pamiątki: (wydarzenia przed zachodem słońca: 12 Nisan) Łukasza 22:1-6; Marka 14:1, 2, 10, 11 12 Nisan ZACHÓD SŁOŃCA (W żydowskiej rachubie czasu dzień zaczyna się i kończy o zachodzie słońca) WSCHÓD SŁOŃCA Spokojny dzień w gronie uczniów Judasz knuje zdradę Mateusza 26:1-5, 14-16 Marka 14:1, 2, 10, 11 Łukasza 22:1-6 ZACHÓD SŁOŃCA

Ανάγνωση της Γραφής για την Ανάμνηση: (Γεγονότα στη διάρκεια της ημέρας: 12η Νισάν) Λουκάς 22:1-6· Μάρκος 14:1, 2, 10, 11 Λουκάς 22 Πλησίαζε δε η γιορτή των άζυμων άρτων, που λέγεται Πάσχα. 2 Και οι πρωθιερείς και οι γραμματείς ζητούσαν κάποιον αποτελεσματικό τρόπο για να απαλλαχτούν από αυτόν, γιατί φοβούνταν το λαό. 3 Ο Σατανάς, όμως, μπήκε στον Ιούδα, τον αποκαλούμενο Ισκαριώτη, ο οποίος περιλαμβανόταν στους δώδεκα· 4 και αυτός πήγε και μίλησε με τους πρωθιερείς και τους διοικητές του ναού σχετικά με το ποιος θα ήταν ο αποτελεσματικός τρόπος για να τους τον προδώσει. 5 Και αυτοί χάρηκαν και συμφώνησαν να του δώσουν ασημένια νομίσματα. 6 Αυτός, λοιπόν, συναίνεσε και άρχισε να ζητάει μια καλή ευκαιρία για να τους τον προδώσει όταν δεν θα υπήρχε τριγύρω πλήθος. Μάρκος 14 Το πάσχα και η γιορτή των άζυμων άρτων ήταν ύστερα από δύο ημέρες. Και οι πρωθιερείς και οι γραμματείς ζητούσαν κάποιον τρόπο να τον πιάσουν με δολοπλοκία και να τον σκοτώσουν· 2 διότι έλεγαν: «Όχι στη γιορτή, μήπως γίνει σάλος από μέρους του λαού». 10 Και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ένας από τους δώδεκα, πήγε στους πρωθιερείς για να τον προδώσει σε αυτούς. 11 Όταν αυτοί το άκουσαν, χάρηκαν και υποσχέθηκαν να του δώσουν ασημένια νομίσματα. Εκείνος, λοιπόν, άρχισε να ζητάει κάποιον τρόπο να τον προδώσει στην κατάλληλη ευκαιρία. 12 Νισάν ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ (Οι Ιουδαϊκές ημέρες αρχίζουν και τελειώνουν με τη δύση του ήλιου) ΑΝΑΤΟΛΗ ΗΛΙΟΥ Ήσυχη ημέρα με τους μαθητές Ο Ιούδας κάνει ενέργειες για να τον προδώσει Ματθαίος 26:1-5, 14-16 Μάρκος 14:1, 2, 10, 11 Λουκάς 22:1-6 ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ

Δευτέρα 10 Απριλίου Ανάγνωση της Γραφής για την Ανάμνηση: (Γεγονότα στη διάρκεια της ημέρας: 12η Νισάν) Λουκάς 22:1-6· http://wol.jw.org/el/wol/b/r11/lp-g/bi12/G/1997/42/22 Μάρκος 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/el/wol/b/r11/lp-g/bi12/G/1997/41/14 Monday, April 10 Memorial Bible reading: (Daytime events: Nisan 12) Luke 22:1-6; http://wol.jw.org/en/wol/b/r1/lp-e/nwt/E/2013/42/22 Mark 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/en/wol/b/r1/lp-e/nwt/E/2013/41/14 Lunes 10 de abril Lectura bíblica para la Conmemoración: (durante el día: 12 de nisán) Lucas 22:1-6; http://wol.jw.org/es/wol/b/r4/lp-s/Rbi8/S/1987/42/22 Marcos 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/es/wol/b/r4/lp-s/Rbi8/S/1987/41/14 Segunda-feira, 10 de abril Leitura da Bíblia para a Celebração: (Eventos durante o dia: 12 de nisã) Lucas 22:1-6; http://wol.jw.org/pt/wol/b/r5/lp-t/nwt/T/2015/42/22 Marcos 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/pt/wol/b/r5/lp-t/nwt/T/2015/41/14 Понедельник, 10 апреля Чтение Библии перед Вечерей воспоминания: (днем: события 12 нисана) Луки 22:1—6; http://wol.jw.org/ru/wol/b/r2/lp-u/bi12/U/2007/42/22 Марка 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/ru/wol/b/r2/lp-u/bi12/U/2007/41/14 Poniedziałek 10 kwietnia Czytanie Biblii w okresie Pamiątki: (wydarzenia przed zachodem słońca: 12 Nisan), Łukasza 22:1-6; http://wol.jw.org/pl/wol/b/r12/lp-p/bi12/P/1997/42/22 Marka 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/pl/wol/b/r12/lp-p/bi12/P/1997/41/14 Lundi 10 avril Lecture pour le Mémorial : (Évènements en journée : 12 Nisan) Luc 22:1-6 ; http://wol.jw.org/fr/wol/b/r30/lp-f/Rbi8/F/1995/42/22 Marc 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/fr/wol/b/r30/lp-f/Rbi8/F/1995/41/14 Montag, 10. April Gedächtnismahl-Bibellesung: (Ereignisse tagsüber: 12. Nisan) Lukas 22:1-6; http://wol.jw.org/de/wol/b/r10/lp-x/Rbi8/X/1986/42/22 Markus 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/de/wol/b/r10/lp-x/Rbi8/X/1986/41/14 Lunedì 10 aprile Lettura della Bibbia per la Commemorazione: (fatti avvenuti di giorno: 12 nisan) Luca 22:1-6; http://wol.jw.org/it/wol/b/r6/lp-i/Rbi8/I/1987/42/22 Marco 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/it/wol/b/r6/lp-i/Rbi8/I/1987/41/14 maandag 10 april Leesschema Avondmaal: (Gebeurtenissen overdag: 12 Nisan) Lukas 22:1-6; http://wol.jw.org/nl/wol/b/r18/lp-o/Rbi8/O/2004/42/22 Markus 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/nl/wol/b/r18/lp-o/Rbi8/O/2004/41/14 Måndag 10 april Bibelläsning minneshögtiden: (12 nisan, dagtid) Lukas 22:1–6; http://wol.jw.org/sv/wol/b/r14/lp-z/Rbi8/Z/2003/42/22 Markus 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/sv/wol/b/r14/lp-z/Rbi8/Z/2003/41/14 10 Nisan Pazartesi Anma Kutsal Kitap okuması: (12 Nisan’da gün içindeki olaylar) Luka 22:1-6; http://wol.jw.org/tr/wol/b/r22/lp-tk/bi12/TK/2008/42/22 Markos 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/tr/wol/b/r22/lp-tk/bi12/TK/2008/41/14 E hënë, 10 prill Leximi i Biblës për Përkujtimin: (Ngjarjet e ditës para perëndimit: 12 nisan) Luka 22:1-6; http://wol.jw.org/sq/wol/b/r41/lp-al/bi12/AL/2005/42/22 Marku 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/sq/wol/b/r41/lp-al/bi12/AL/2005/41/14 Понеделник, 10 април Четене на Библията във връзка с Възпоменанието: (Събитията на 12 нисан, през деня) Лука 22:1–6; http://wol.jw.org/bg/wol/b/r46/lp-bl/bi12/BL/2009/42/22 Марко 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/bg/wol/b/r46/lp-bl/bi12/BL/2009/41/14 Luni, 10 aprilie Citirea din Biblie în vederea Comemorării: (Evenimente din ziua de 12 nisan) Luca 22:1-6; http://wol.jw.org/ro/wol/b/r34/lp-m/bi12/M/2006/42/22 Marcu 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/ro/wol/b/r34/lp-m/bi12/M/2006/41/14 Lunes, Abril 10 Pagbasa sa Bibliya sa Memoryal: (Mga pangyayari bago lumubog ang araw: Nisan 12) Lucas 22:1-6; http://wol.jw.org/tl/wol/b/r27/lp-tg/bi12/TG/2000/42/22 Marcos 14:1, 2, 10, 11 http://wol.jw.org/tl/wol/b/r27/lp-tg/bi12/TG/2000/41/14

Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem (Mat. 22:37). Jednym z najlepszych sposobów na rozwinięcie w sobie miłości do Jehowy jest rozmyślanie o najwspanialszym darze, który od Niego otrzymaliśmy — Jezusowej ofierze okupu (2 Kor. 5:14, 15; 1 Jana 4:9, 19). Jeśli będziesz się zastanawiać nad okupem i tym, jakie ma on dla ciebie znaczenie, wzbudzi to w tobie wdzięczność. Zilustrujmy to przykładem: Wyobraź sobie, że jakiś człowiek uratował cię przed utonięciem. Czy po prostu poszedłbyś do domu, wysuszył się i zapomniał o tym, co dla ciebie zrobił? Oczywiście, że nie! Na pewno czułbyś się dłużnikiem tej osoby. Przecież zawdzięczałbyś jej życie! Jehowie Bogu i Jezusowi Chrystusowi zawdzięczamy dużo więcej. Dzięki temu wspaniałemu aktowi miłości mamy niezrównaną perspektywę życia wiecznego w ziemskim raju. w16.03 2:16, 17 Czytanie Biblii w okresie Pamiątki: (wydarzenia przed zachodem słońca: 12 Nisan) Łukasza 22:1-6; Marka 14:1, 2, 10, 11

Δευτέρα 10 Απριλίου, εδάφιο της ημέρας Πρέπει να αγαπάς τον Ιεχωβά τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη σου τη διάνοια.—Ματθ. 22:37. http://wol.jw.org/el/wol/dt/r11/lp-g/2017/4/10 Μάρτυρες του Ιεχωβά Monday, April 10 daily text You must love Jehovah your God with your whole heart and with your whole soul and with your whole mind.—Matt. 22:37. http://wol.jw.org/en/wol/dt/r1/lp-e/2017/4/10 Jehovah's Witnesses Lunes 10 de abril texto diario Tienes que amar a Jehová tu Dios con todo tu corazón y con toda tu alma y con toda tu mente (Mat. 22:37). http://wol.jw.org/es/wol/dt/r4/lp-s/2017/4/10 Testigos de Jehová Segunda-feira, 10 de abril texto do dia Ame a Jeová, seu Deus, de todo o seu coração, de toda a sua alma e de toda a sua mente. — Mat. 22:37. http://wol.jw.org/pt/wol/dt/r5/lp-t/2017/4/10 Testemunhas de Jeová Понедельник, 10 апреля СТИХ НА ДЕНЬ Люби твоего Бога Иегову всем сердцем, всей душой и всем разумом (Матф. 22:37). http://wol.jw.org/ru/wol/dt/r2/lp-u/2017/4/10 Свидетели Иеговы Poniedziałek 10 kwietnia tekst dzienny Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem (Mat. 22:37). http://wol.jw.org/pl/wol/dt/r12/lp-p/2017/4/10 Świadkowie Jehowy Lundi 10 avril texte du jour Tu dois aimer Jéhovah ton Dieu de tout ton cœur, et de toute ton âme, et de toute ta pensée (Mat. 22:37). http://wol.jw.org/fr/wol/dt/r30/lp-f/2017/4/10 Témoins de Jéhovah Montag, 10. April tagestext Du sollst Jehova, deinen Gott, lieben mit deinem ganzen Herzen und mit deiner ganzen Seele und mit deinem ganzen Sinn (Mat. 22:37) http://wol.jw.org/de/wol/dt/r10/lp-x/2017/4/10 Zeugen Jehovas Lunedì 10 aprile scrittura del giorno Devi amare Geova tuo Dio con tutto il tuo cuore e con tutta la tua anima e con tutta la tua mente (Matt. 22:37) http://wol.jw.org/it/wol/dt/r6/lp-i/2017/4/10 Testimoni di Geova maandag 10 april dagtekst Gij moet Jehovah, uw God, liefhebben met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. — Matth. 22:37. http://wol.jw.org/nl/wol/dt/r18/lp-o/2017/4/10 Jehovah’s Getuigen Måndag 10 april dagens text Du skall älska Jehova, din Gud, med hela ditt hjärta och med hela din själ och med hela ditt sinne. (Matt. 22:37) http://wol.jw.org/sv/wol/dt/r14/lp-z/2017/4/10 Jehovas vittnen 10 Nisan Pazartesi gunun ayeti Tanrın Yehova’yı bütün yüreğinle, bütün canınla ve bütün zihninle seveceksin (Mat. 22:37). http://wol.jw.org/tr/wol/dt/r22/lp-tk/2017/4/10 Yehova’nın Şahitleri E hënë, 10 prill shkrimi i dites Duaje Jehovain, Perëndinë tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë mendjen tënde.—Mat. 22:37. http://wol.jw.org/sq/wol/dt/r41/lp-al/2017/4/10 Dëshmitarët e Jehovait Понеделник, 10 април ТЕКСТ ЗА ДЕНЯ Обичай своя Бог, Йехова, с цялото си сърце, с цялата си душа и с целия си ум. (Мат. 22:37) http://wol.jw.org/bg/wol/dt/r46/lp-bl/2017/4/10 Свидетели на Йехова Luni, 10 aprilie textul zilei Să-l iubești pe Iehova, Dumnezeul tău, cu toată inima ta, cu tot sufletul tău și cu toată mintea ta. (Mat. 22:37) http://wol.jw.org/ro/wol/dt/r34/lp-m/2017/4/10 Martorii lui Iehova Lunes, Abril 10 teksto ngayon Iibigin mo si Jehova na iyong Diyos nang iyong buong puso at nang iyong buong kaluluwa at nang iyong buong pag-iisip.—Mat. 22:37. http://wol.jw.org/tl/wol/dt/r27/lp-tg/2017/4/10 Mga Saksi ni Jehova Ανάγνωση της Γραφής για την Ανάμνηση: (Γεγονότα στη διάρκεια της ημέρας: 12η Νισάν) Λουκάς 22:1-6· Μάρκος 14:1, 2, 10, 11

http://wol.jw.org/en/wol/d/r1/lp-e/2010248#h=2

Serdecznie zapraszamy https://www.jw.org/pl/świadkowie-jehowy/pamiątka/ wtorek 11 kwietnia 2017

Πρόσκληση https://www.jw.org/el/μάρτυρες-του-ιεχωβά/ανάμνηση/ την Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Wielkanoc czy Pamiątka — co powinno się obchodzić? DNIA 7 kwietnia, kiedy świt rozjaśni horyzont, miliony ludzi powitają najważniejsze dla nich święto w roku — Wielkanoc. Słowem tym określa się dzień upamiętniający zmartwychwstanie Jezusa — Wielką Niedzielę. Nieco wcześniej, pewnego wieczora w tym samym tygodniu, miliony innych ludzi spotkają się, by obchodzić Pamiątkę śmierci Chrystusa, zwaną też Wieczerzą Pańską. Uroczystość tę ustanowił osobiście Jezus w ostatnią noc przed śmiercią. Polecił wtedy swym naśladowcom: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łukasza 22:19). Co powinno się obchodzić? Pochodzenie świąt Wielkanocy W wielu krajach anglojęzycznych Wielkanoc nazywana jest „Easter”. Książka Medieval Holidays and Festivals (Średniowieczne święta i uroczystości) informuje, że „nazwa tego święta wywodzi się od Eostre, pogańskiej bogini jutrzenki i wiosny”. Kim była ta bogini? W dziele The American Book of Days (Amerykańska księga świąt) podano: „Jak głosi legenda, Eostre otworzyła bramy Walhalli, by wpuścić tam Baldura, zwanego też Białym Bogiem, co nawiązywało do jego czystości, albo Bogiem Słońca, gdyż z jego czoła biła jasność rozświetlająca świat”. Dalej czytamy: „Nie ma cienia wątpliwości, że pierwotny Kościół przejął stare pogańskie rytuały i nadał im chrześcijańską treść. Ponieważ podczas święta Eostre czczono odradzanie się życia na wiosnę, więc po prostu nakazał świętować w tym czasie zmartwychwstanie Jezusa, którego ewangelię głosił”. Tłumaczy to, skąd w niektórych krajach wzięły się pewne symbole wielkanocne, takie jak pisanki, królik czy gorące bułeczki z krzyżem. O przygotowywaniu bułeczek „z przyrumienioną skórką, na której widnieje (...) krzyż”, w książce Easter and Its Customs (Wielkanoc i towarzyszące jej obyczaje) czytamy: „Krzyż był symbolem pogańskim na długo przed wydarzeniami pierwszego Wielkiego Piątku, które nadały mu wiekopomne znaczenie, i już w czasach przedchrześcijańskich niekiedy znakowano nim chleb i ciasta”. Pismo Święte nigdzie nie wspomina o takich zwyczajach, nie ma też żadnego dowodu, by hołdowali im pierwsi uczniowie Jezusa. Przeciwnie, apostoł Piotr nawołuje: „Rozwińcie gorące pragnienie nie sfałszowanego mleka mającego związek ze słowem, abyście dzięki niemu rośli ku wybawieniu” (1 Piotra 2:2). Dlaczego więc kościoły chrześcijaństwa przyswoiły sobie wyraźnie pogańskie symbole i wprowadziły je do swych wierzeń i praktyk? Książka Curiosities of Popular Customs (Osobliwości zwyczajów ludowych) odpowiada: „Polityka Kościoła pierwotnego zawsze polegała na tym, by pogańskim obrzędom, których nie dało się wykorzenić, nadać symbolikę chrześcijańską. W wypadku Wielkanocy zamiana ta była wyjątkowo łatwa. Radość towarzysząca wschodowi słońca i odradzaniu się natury z zimowej martwoty przemieniła się w radość ze wschodzącego Słońca sprawiedliwości — Chrystusa wstającego z grobu. Wielkanoc połączono też z niektórymi świętami pogańskimi obchodzonymi dotąd około pierwszego maja”. Zamiast trzymać się z dala od pogańskich zwyczajów ludowych i rytuałów magicznych, przywódcy religijni tolerowali je, nadając im „symbolikę chrześcijańską”. „Ale czy jest w tym coś złego?” — zapytasz. Niektórzy uważają, że nie. „Kiedy taka religia jak chrześcijaństwo dociera do ludzi z innych kręgów kulturowych, przejmuje i ‚chrystianizuje’ niektóre zwyczaje ludowe wywodzące się z dawniejszych wierzeń” — oznajmił kapelan Kościoła episkopalnego Alan W. Watts w książce Easter—Its Story and Meaning (Wielkanoc — dzieje i znaczenie). „Wybiera i wprowadza do liturgii obrzędy ludowe zdające się odzwierciedlać te same ponadczasowe wartości, których naucza Kościół”. Wielu uważa, że skoro ich kościół sankcjonuje owe uroczystości i uznaje za święte, to i oni mogą je zaaprobować. Ale pomija się ważne kwestie: Jak na te zwyczaje zapatruje się Bóg? Czy udzielił nam w tej sprawie jakichś wskazówek? Poznanie Bożego punktu widzenia „Dla Kościoła chrześcijańskiego Wielkanoc, czyli uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, jest największym świętem” — napisała Christina Hole w książce Easter and Its Customs. Inni pisarze podzielają ten pogląd. „Żaden uroczysty dzień ani żadne święto w kalendarzu chrześcijańskim nie dorównuje doniosłością Wielkanocy” — zauważa Robert J. Myers w książce Celebrations (Uroczystości). W związku z tym nasuwa się jednak parę pytań: Jeżeli obchodzenie Wielkanocy jest tak ważne, to dlaczego w Biblii nie ma wyraźnego nakazu, by tak czynić? Czy istnieją jakieś doniesienia, że pierwsi naśladowcy Jezusa obchodzili to święto? Biblia nie pomija milczeniem, które uroczystości należy świętować, a których unikać. Starożytny Izrael otrzymał od Boga ściśle określone wskazówki na ten temat, a jak zauważono wcześniej, chrześcijanom również niedwuznacznie polecono obchodzić Pamiątkę śmierci Jezusa (1 Koryntian 11:23-26; Kolosan 2:16, 17). W jednym z pierwszych wydań dzieła The Encyclopædia Britannica powiedziano: „Ani w Nowym Testamencie, ani w pismach Ojców apostolskich nie ma żadnej wzmianki o świętowaniu Wielkanocy. Pogląd, że jakiś okres miałby być szczególnie święty, był obcy pierwszym chrześcijanom. (...) Ani Pan, ani jego apostołowie nie nakazali obchodzenia tego czy jakiegoś innego święta”. Niektórzy uważają, iż radość i szczęście towarzyszące świętom wystarczająco uzasadniają ich obchodzenie. Niemniej możemy się czegoś nauczyć z postępku Izraelitów, którzy przejęli od Egipcjan pewien zwyczaj religijny i nazwali go „uroczystością ku czci Jahwe”. Przy tej okazji ‛usiedli, aby jeść i pić’, a potem „wstali, żeby się bawić”. Ale takim zachowaniem bardzo rozgniewali Jehowę Boga i ściągnęli na siebie surową karę (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 32:1-10, 25-28, 35, BT). Słowo Boże wyraża się jasno. „Światło” prawdziwych nauk nie może mieć nic wspólnego z „ciemnością” świata podległego Szatanowi; nie może też być „zgody” między Chrystusem a kultem pogańskim. Dlatego nakazano nam: „‚„Wyjdźcie spośród nich i się oddzielcie”, mówi Jehowa, „i przestańcie dotykać tego, co nieczyste”’; ‚„a ja was przyjmę”’” (2 Koryntian 6:14-18). STRAŻNICA 1996

Πάσχα ή Ανάμνηση—Τι Πρέπει να Γιορτάσετε; ΚΑΘΩΣ θα γλυκοχαράζει στον ορίζοντα στις 14 Απριλίου, εκατομμύρια άτομα θα υποδέχονται την πιο άγια ημέρα του χρόνου—το Πάσχα. Κάποτε, αυτό το όνομα αφορούσε μια περίοδο διάρκειας 120 ημερών που περιλάμβανε εορτασμούς και νηστείες, η οποία άρχιζε με τη γιορτή Σεπτουαγκέσιμα και τελείωνε με την Ημέρα της Τριάδας. Σήμερα, αυτό το όνομα αφορά την ημέρα κατά την οποία γιορτάζεται η ανάσταση του Ιησού—την Κυριακή του Πάσχα. Ωστόσο, κάποιο βράδυ της προηγούμενης εβδομάδας, εκατομμύρια άλλα άτομα θα συναθροιστούν για να γιορτάσουν την Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού, η οποία είναι γνωστή και ως το Δείπνο του Κυρίου. Αυτή είναι μια γιορτή την οποία θέσπισε ο ίδιος ο Ιησούς την τελευταία νύχτα που πέρασε στη γη. Τότε είπε στους μαθητές του: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου».—Λουκάς 22:19. Τι από τα δύο πρέπει να γιορτάσετε; Η Προέλευση του Πάσχα Η λέξη «Ίστερ», η οποία χρησιμοποιείται σε πολλές χώρες για να προσδιορίσει τη γιορτή του Πάσχα, δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή. Το βιβλίο Άγιες Ημέρες και Γιορτές του Μεσαίωνα (Medieval Holidays and Festivals) μας λέει ότι «η γιορτή πήρε το όνομά της από την ειδωλολατρική Θεά της Αυγής και της Άνοιξης, την Όστερ». Ποια ήταν αυτή η θεά; «Η Όστερ ήταν εκείνη που, σύμφωνα με το μύθο, άνοιξε τις πύλες της Βαλχάλας για να υποδεχτεί τον Μπάλντουρ, ο οποίος ονομαζόταν Λευκός Θεός, επειδή ήταν αγνός, και ο οποίος ονομαζόταν επίσης Θεός Ήλιος, επειδή το μέτωπό του εξέπεμπε φως στους ανθρώπους», απαντάει Το Αμερικανικό Εορτολόγιο (The American Book of Days). Το ίδιο έντυπο προσθέτει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στις πρώτες ημέρες της, η Εκκλησία υιοθέτησε τα παλαιά ειδωλολατρικά έθιμα, προσδίδοντάς τους Χριστιανική σημασία. Εφόσον η γιορτή που γινόταν προς τιμήν της Όστερ σχετιζόταν με την ανανέωση της ζωής την άνοιξη, ήταν εύκολο να τη μετατρέψουν σε γιορτή της ανάστασης του Ιησού, του οποίου το ευαγγέλιο κήρυτταν». Αυτή η αποδοχή εξηγεί το πώς εμφανίστηκαν σε ορισμένες χώρες τα έθιμα του Πάσχα, όπως είναι τα πασχαλινά αβγά, το πασχαλινό κουνέλι και τα ζεστά κουλούρια με το σχήμα του σταυρού. Σχετικά με το έθιμο της παρασκευής ζεστών κουλουριών «που έχουν το σχήμα του . . . σταυρού στη ροδοκόκκινη επιφάνειά τους», το βιβλίο Το Πάσχα και τα Έθιμά Του (Easter and Its Customs) δηλώνει: «Ο σταυρός ήταν ειδωλολατρικό σύμβολο πολύ προτού αποκτήσει την αιώνια σημασία που του προσέδωσαν τα γεγονότα της πρώτης Μεγάλης Παρασκευής, και στους προχριστιανικούς χρόνους μερικές φορές το ψωμί και τα γλυκίσματα είχαν πάνω τους το σχήμα του». Πουθενά στη Γραφή δεν συναντούμε κάποια αναφορά σε αυτά τα πράγματα ούτε υπάρχει κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι πρώτοι μαθητές του Ιησού πίστευαν σε αυτά. Στην πραγματικότητα, ο απόστολος Πέτρος μάς λέει να ‘αναπτύξουμε λαχτάρα για το ανόθευτο γάλα που ανήκει στο λόγο, ώστε μέσω αυτού να αυξηθούμε προς σωτηρία’. (1 Πέτρου 2:2) Γιατί λοιπόν υιοθέτησαν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου αυτά τα καταφανώς ειδωλολατρικά σύμβολα στις πεποιθήσεις και στις συνήθειές τους; Το βιβλίο Τα Περίεργα των Δημοφιλών Εθίμων (Curiosities of Popular Customs) απαντάει: «Ήταν πάγια τακτική της πρώτης Εκκλησίας να προσδίδει Χριστιανική σημασία σε εκείνες τις υπάρχουσες ειδωλολατρικές τελετές που δεν μπορούσαν να ξεριζωθούν. Στην περίπτωση του Πάσχα η μετατροπή ήταν ιδιαίτερα εύκολη. Η χαρά για τον ανατέλλοντα φυσικό ήλιο και την αφύπνιση της φύσης από το χειμερινό θάνατο έγινε χαρά για τον ανατέλλοντα Ήλιο της δικαιοσύνης, με την ανάσταση του Χριστού από τον τάφο. Μερικές από τις ειδωλολατρικές γιορτές οι οποίες λάβαιναν χώρα γύρω στην 1η Μαΐου μετατέθηκαν επίσης χρονικά έτσι ώστε να συμπίπτουν με τον εορτασμό του Πάσχα». Αντί να αποφύγουν τα δημοφιλή ειδωλολατρικά έθιμα και τις μαγικές τελετουργίες, οι θρησκευτικοί ηγέτες τα προσεταιρίστηκαν και τους προσέδωσαν «Χριστιανική σημασία». ‘Τι το κακό υπάρχει, όμως, σε αυτό;’ μπορεί να διερωτηθείτε. Μερικοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει. «Όταν μια θρησκεία όπως η Χριστιανοσύνη φτάνει σε κάποιον ξένο λαό, υιοθετεί και ‘βαφτίζει’ μερικά από τα λαϊκά έθιμα που πηγάζουν από παλαιότερες θρησκείες», είπε ο Άλαν Γ. Γουάτς, Επισκοπελιανός στρατιωτικός ιερέας, στο βιβλίο του Πάσχα—Η Ιστορία του και η Σημασία Του (Easter—Its Story and Meaning). «Επιλέγει και εισάγει στις θρησκευτικές τελετές λαϊκά έθιμα που φαίνεται ότι συμβολίζουν τις ίδιες αιώνιες αρχές τις οποίες διδάσκει και η Εκκλησία». Για πολλούς, το γεγονός ότι η εκκλησία τους ενέκρινε αυτές τις συνήθειες, θεωρώντας τες άγιες, αποτελεί επαρκή λόγο για να τις αποδεχτούν. Αλλά παραμερίζουν σημαντικά ερωτήματα. Πώς αισθάνεται ο Θεός για αυτά τα έθιμα; Μας έχει δώσει κατευθυντήριες γραμμές γύρω από αυτό το ζήτημα; Κατανόηση της Άποψης του Θεού «Η Ημέρα του Πάσχα, η Γιορτή της Ανάστασης του Κυρίου Μας, είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανικής Εκκλησίας», είπε η Κριστίνα Χόουλ στο βιβλίο της Το Πάσχα και τα Έθιμά Του. Μαζί της συμφωνούν και άλλοι συγγραφείς. «Καμία άγια ημέρα ή γιορτή του Χριστιανικού έτους δεν μπορεί να παραβληθεί σε σπουδαιότητα με την Κυριακή του Πάσχα», παρατηρεί ο Ρόμπερτ Τζ. Μάιερς στο βιβλίο του Γιορτές (Celebrations). Ωστόσο, αυτό εγείρει ορισμένα ερωτήματα. Αν είναι τόσο σημαντικός ο εορτασμός του Πάσχα, τότε γιατί η Αγία Γραφή δεν περιέχει κάποια συγκεκριμένη εντολή για την τήρησή του; Υπάρχει κάποιο στοιχείο που να δείχνει ότι οι πρώτοι μαθητές του Ιησού γιόρταζαν την Κυριακή του Πάσχα; Η Αγία Γραφή δεν παραλείπει να δώσει κατευθυντήριες γραμμές ως προς το τι θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να γιορτάζεται. Ο Θεός ήταν πολύ σαφής ως προς αυτό το θέμα στο αρχαίο έθνος Ισραήλ, και, όπως προαναφέρθηκε, στους Χριστιανούς δόθηκαν ξεκάθαρες οδηγίες ώστε να συνεχίσουν να τηρούν την Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. (1 Κορινθίους 11:23-26· Κολοσσαείς 2:16, 17) Μια παλαιότερη έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας Μπριτάνικα (The Encyclopædia Britannica) μας αναφέρει: «Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη για την τήρηση της γιορτής του Πάσχα στην Καινή Διαθήκη, ή στα συγγράμματα των αποστολικών Πατέρων. Η ιερότητα ορισμένων ημερών δεν υπήρχε στη σκέψη των πρώτων Χριστιανών. . . . Ούτε ο Κύριος ούτε οι απόστολοί του επέβαλαν την τήρηση αυτής ή οποιασδήποτε άλλης γιορτής». Μερικοί πιστεύουν ότι η χαρά και η ευτυχία που συνοδεύουν αυτές τις γιορτές είναι επαρκής λόγος για να τις τηρούμε. Εντούτοις, μπορούμε να μάθουμε κάτι από την περίπτωση κατά την οποία οι Ισραηλίτες υιοθέτησαν μια αιγυπτιακή θρησκευτική συνήθεια, την οποία μετονόμασαν σε ‘εορτή εις τον Ιεχωβά’. Αυτοί επίσης ‘κάθησαν να φάνε και να πιουν’ και ‘σηκώθηκαν για να παίξουν [να διασκεδάσουν, ΜΝΚ]’. Αλλά οι πράξεις τους έφεραν μεγάλο θυμό στον Ιεχωβά Θεό, και Εκείνος τους τιμώρησε αυστηρά.—Έξοδος 32:1-10, 25-28, 35. Ο Λόγος του Θεού είναι πολύ σαφής. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά συμμετοχή ανάμεσα στο «φως» των αληθινών πεποιθήσεων και στο «σκοτάδι» του κόσμου του Σατανά· δεν μπορεί να υπάρξει καμιά «αρμονία» μεταξύ του Χριστού και της ειδωλολατρικής λατρείας. Μας λέγονται τα εξής: «‘Συνεπώς, βγείτε από ανάμεσά τους και αποχωριστείτε’, λέει ο Ιεχωβά, ‘και πάψτε να αγγίζετε αυτό που είναι ακάθαρτο’· ‘και εγώ θα σας δεχτώ’».—2 Κορινθίους 6:14-18. Εφόσον η Αγία Γραφή δίνει στους Χριστιανούς την εντολή να γιορτάζουν μόνο την Ανάμνηση—όχι το Πάσχα—αυτή θα πρέπει να τηρούν. Η ΣΚΟΠΙΑ 1996

Dlaczego należy upamiętniać śmierć Jezusa? Świadkowie Jehowy chętnie rozmawiają z innymi ludźmi na tematy biblijne. Jak mogłaby przebiegać taka rozmowa? Wyobraź sobie, że głosicielka o imieniu Justyna nawiązała rozmowę z panią Barbarą. „CZYŃCIE TO NA MOJĄ PAMIĄTKĘ” Justyna: Witam, pani Barbaro. Miło było panią widzieć w zeszłym tygodniu na Pamiątce śmierci Jezusa*. Co pani myśli o tym spotkaniu? Barbara: Podobało mi się, ale muszę przyznać, że nie rozumiałam wszystkiego, o czym była mowa. Wiem, że w Boże Narodzenie świętuje się urodziny Jezusa, a w Wielkanoc jego zmartwychwstanie. Ale nigdy nie słyszałam, żeby ktoś upamiętniał jego śmierć. Justyna: Faktycznie, Boże Narodzenie i Wielkanoc to święta popularne w różnych częściach świata. Ale Świadkowie Jehowy są przekonani, że należy upamiętniać śmierć Jezusa. Jeśli ma pani kilka minut, to chętnie wyjaśnię, dlaczego tak uważamy. Barbara: Dobrze, mam trochę czasu. Justyna: Przede wszystkim upamiętniamy śmierć Jezusa dlatego, że on sam polecił tak czynić swoim naśladowcom. Rozważmy, co się wydarzyło w wieczór poprzedzający jego śmierć. Pewnie słyszała pani o szczególnym posiłku, który zjadł on wtedy z wiernymi uczniami. Barbara: Chodzi o Ostatnią Wieczerzę? Justyna: Tak. Nazywa się ją również Wieczerzą Pańską. Podczas tego posiłku Jezus dał swoim naśladowcom konkretne wskazówki. Czy zechciałaby pani odczytać jego słowa z Ewangelii według Łukasza 22:19? Barbara: Oczywiście. „Wziął też chleb, złożył podziękowania, połamał go i dał im, mówiąc: ‚To oznacza moje ciało, które ma być dane za was. Czyńcie to na moją pamiątkę’”. Justyna: Dziękuję. Proszę zwrócić uwagę na polecenie w ostatnim zdaniu tego wersetu: „Czyńcie to na moją pamiątkę”. A chwilę przed podaniem tego polecenia Jezus wyjaśnił swoim uczniom, co w związku z nim mają upamiętniać. Powiedział, że odda za nich życie. Podobną myśl wyraził w słowach zapisanych w Ewangelii według Mateusza 20:28: „Syn Człowieczy nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu”. Krótko mówiąc, właśnie dlatego co roku spotykamy się w rocznicę śmierci Jezusa — żeby upamiętniać złożoną przez niego ofiarę okupu. Jego śmierć oznacza życie dla wszystkich posłusznych ludzi. DLACZEGO OKUP BYŁ POTRZEBNY? Barbara: No tak, mówi się, że Jezus umarł, żebyśmy mieli życie. Ale szczerze mówiąc, nie rozumiem, jak to działa. Justyna: Wiele osób się nad tym zastanawia. Rzeczywiście, ofiara okupu to głębokie zagadnienie. Ale zarazem jest to jedna z najpiękniejszych prawd opisanych w Słowie Bożym. Mogłybyśmy o tym porozmawiać, jeśli ma pani jeszcze chwilę. Barbara: Dobrze, mam jeszcze parę minut. Justyna: Świetnie. Ostatnio czytałam trochę o okupie i postaram się jak najprościej wyjaśnić pani ten temat. Barbara: OK. Justyna: Aby zrozumieć kwestię okupu, najpierw musimy sobie uświadomić, do czego doszło, gdy Adam i Ewa zgrzeszyli w ogrodzie Eden. Pomoże nam w tym werset z Listu do Rzymian 6:23. Czy mogłaby go pani przeczytać? Barbara: Jasne. „Albowiem zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć, lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana”. Justyna: Dziękuję. Przeanalizujmy te słowa. Proszę zauważyć, jak zaczyna się ten fragment: „Zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”. To prosta zasada ustanowiona przez Boga po stworzeniu człowieka — zapłatą, czyli karą, za grzech jest śmierć. Oczywiście na początku nikt nie był grzesznikiem. Adam i Ewa zostali stworzeni jako ludzie doskonali i wszystkie ich dzieci też miały być doskonałe. Nie było więc powodu, by ktokolwiek umierał. Adam i Ewa oraz ich potomkowie mieli przed sobą perspektywy na szczęśliwe, wieczne życie. Ale jak wiemy, coś poszło nie tak, prawda? Barbara: Adam i Ewa zjedli zakazany owoc. Justyna: Właśnie. A robiąc to — wybierając nieposłuszeństwo wobec Boga — zgrzeszyli. W wyniku tego stali się niedoskonali, grzeszni. Konsekwencje ich wyboru miały być opłakane nie tylko dla nich, ale również dla wszystkich ich potomków. Barbara: To znaczy? Justyna: Może posłużę się przykładem. Czy lubi pani czasem coś upiec? Barbara: O, tak! Bardzo lubię. Justyna: Powiedzmy, że ma pani nową formę do pieczenia chleba. Ale zanim zdążyła jej pani użyć, spadła na podłogę i się wgniotła. Jak będą wyglądały upieczone w niej bochenki? Prawda, że też będą miały takie wgniecenie? Barbara: No tak. Justyna: I podobnie gdy Adam i Ewa okazali Bogu nieposłuszeństwo, pojawiło się u nich „wgniecenie”, czyli skaza. Stali się grzeszni, niedoskonali. A ponieważ doszło do tego, zanim przyszły na świat ich dzieci, one także urodziły się z tym samym „wgnieceniem”. Wszyscy rodzimy się obarczeni grzechem. W Biblii słowo „grzech” odnosi się nie tylko do jakiegoś czynu, ale też do stanu, który odziedziczyliśmy. Chociaż więc nie było nas na świecie, gdy Adam i Ewa zgrzeszyli, to jako ich potomkowie jesteśmy skazani na niedoskonałe życie kończące się śmiercią. Jak czytałyśmy w Rzymian 6:23, karą za grzech jest śmierć. Barbara: To niesprawiedliwe. Dlaczego wszyscy ludzie mają bez końca cierpieć za grzech Adama i Ewy? Justyna: Ma pani rację — to byłoby niesprawiedliwe. Dlatego Bóg, kierując się doskonałym poczuciem sprawiedliwości, zdecydował, że choć Adam i Ewa muszą umrzeć za swoje grzechy, to ich dzieci nie będą pozbawione nadziei. Przedsięwziął kroki, aby nas wyzwolić z tego opłakanego stanu. I właśnie do tego była potrzebna ofiara okupu. Proszę jeszcze raz spojrzeć do Rzymian 6:23. Po słowach: „zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”, czytamy: „lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana”. A zatem dzięki temu, że Jezus oddał za nas życie, otworzyła się przed nami możliwość uwolnienia od grzechu i śmierci*. OKUP — NAJWIĘKSZY DAR OD BOGA Justyna: W tym wersecie jest jeszcze jeden szczegół, na który chciałabym zwrócić pani uwagę. Barbara: Jaki? Justyna: Proszę zauważyć, że czytamy tu: „Darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana”. Skoro to Jezus za nas cierpiał i oddał życie, to dlaczego ten werset mówi, że okup jest „darem, który daje Bóg”? Dlaczego nie darem, który daje Jezus?* Barbara: Hmm. Nie wiem. Justyna: To Bóg stworzył Adama i Ewę i to przeciw Niemu oni zgrzeszyli, okazując nieposłuszeństwo w ogrodzie Eden. Ich bunt z pewnością sprawił Mu dotkliwy ból. Ale Jehowa natychmiast podał rozwiązanie problemu, który wtedy powstał*. Zdecydował, że jedno ze stworzeń duchowych zejdzie na ziemię, urodzi się jako doskonały człowiek i w końcu złoży swoje życie w ofierze. Więc tak naprawdę całe postanowienie o okupie jest darem od Boga. Ale można tak powiedzieć z jeszcze innego powodu. Czy kiedykolwiek zastanawiała się pani nad tym, jak Bóg musiał się czuć, gdy Jezus umierał? Barbara: Nie, raczej nie. Justyna: Zauważyłam, że leżą tutaj zabawki. Pewnie ma pani dzieci. Barbara: Tak, dwójkę — chłopca i dziewczynkę. Justyna: Skoro jest pani rodzicem, to proszę pomyśleć, jak niebiański Ojciec Jezusa, Jehowa Bóg, musiał się czuć, gdy Jego Syn umierał. Co czuł, patrząc z nieba, jak Jego ukochany Syn jest aresztowany, wyśmiewany i bity pięściami? Co przeżywał Ojciec, gdy Syna przybijano do drewnianego pala, a potem zostawiono, by konał w powolnych męczarniach? Barbara: To musiało być dla Niego straszne. Nigdy wcześniej o tym nie pomyślałam! Justyna: Oczywiście nie jesteśmy w stanie dokładnie zrozumieć, co Bóg wtedy czuł. Ale wiemy, że żywi On głębokie uczucia, wiemy też, dlaczego dopuścił do tych wydarzeń. Pięknie wyjaśnia to znany werset z Ewangelii według Jana 3:16. Czy mogę prosić panią o przeczytanie? Barbara: Tak. „Albowiem Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne”. Ofiara okupu to największy w dziejach dowód miłości Justyna: Dziękuję. Proszę jeszcze raz spojrzeć na początek tego wersetu: „Bóg tak bardzo umiłował świat”. I to jest sedno sprawy — miłość. To z miłości Bóg posłał swego Syna na ziemię, żeby ten za nas umarł. Bez wątpienia ofiara okupu to największy w dziejach dowód miłości. Właśnie dlatego Świadkowie Jehowy co roku spotykają się, żeby upamiętniać śmierć Jezusa. Mam nadzieję, że te wyjaśnienia okazały się pomocne. Barbara: Tak. Dziękuję, że poświęciła mi pani czas. Czy nie nurtuje cię jakieś pytanie, na które chciałbyś znaleźć odpowiedź w Biblii? A może zastanawiałeś się kiedyś, w co wierzą Świadkowie Jehowy albo jak wyglądają ich praktyki religijne? Jeśli tak, to nie obawiaj się ich o to zapytać. Z przyjemnością z tobą porozmawiają. Strażnica — 2015 Raz w roku Świadkowie Jehowy spotykają się w rocznicę śmierci Jezusa, żeby upamiętniać złożoną przez niego ofiarę.

Γιατί Πρέπει να Τηρούμε την Ανάμνηση του Θανάτου του Ιησού; Ακολουθεί μια συζήτηση την οποία θα μπορούσε να έχει ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά με κάποιον συνάνθρωπό του. Ας φανταστούμε ότι μια Μάρτυρας του Ιεχωβά, η Σάρα, βρίσκεται στην πόρτα της Βανέσα. «ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΣΕ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΜΟΥ» Σάρα: Γεια σου, Βανέσα. Χάρηκα πολύ που σε είδα στην Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού Χριστού την προηγούμενη εβδομάδα.* Πώς σου φάνηκε; Βανέσα: Μου άρεσε, αλλά πρέπει να σου πω ότι δεν κατάλαβα όλα όσα ειπώθηκαν. Ξέρω ότι η γέννηση του Ιησού γιορτάζεται τα Χριστούγεννα και η ανάστασή του το Πάσχα, αλλά δεν έχω ξανακούσει να γιορτάζεται η ανάμνηση του θανάτου του. Σάρα: Πράγματι, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα είναι δημοφιλείς γιορτές σε όλο τον κόσμο. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι το σημαντικό είναι να τηρούν την ανάμνηση του θανάτου του Ιησού. Αν έχεις λίγα λεπτά, θα χαιρόμουν να ανασκοπήσουμε τους λόγους για τους οποίους το κάνουν αυτό. Βανέσα: Γιατί όχι. Έχω λίγο χρόνο. Σάρα: Ο βασικότερος λόγος είναι ότι ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε αυτή την οδηγία στους ακολούθους του. Σκέψου τι συνέβη τη νύχτα πριν από το θάνατό του. Θυμάσαι εκείνο το ειδικό γεύμα που έφαγε μαζί με τους πιστούς ακολούθους του; Βανέσα: Εννοείς το Μυστικό Δείπνο; Σάρα: Ακριβώς. Ονομάζεται επίσης και Δείπνο του Κυρίου. Σε εκείνο το δείπνο, ο Ιησούς έδωσε σαφείς οδηγίες στους ακολούθους του. Μπορείς σε παρακαλώ να διαβάσεις τα λόγια του όπως είναι καταγραμμένα στο εδάφιο Λουκάς 22:19; Βανέσα: Φυσικά. «Επίσης, πήρε ένα ψωμί, έκανε μια ευχαριστήρια προσευχή, το έσπασε και τους το έδωσε λέγοντας: “Αυτό σημαίνει το σώμα μου, το οποίο θα δοθεί για χάρη σας. Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου”». Σάρα: Σε ευχαριστώ. Πρόσεξε την οδηγία του Ιησού στην τελευταία πρόταση του εδαφίου: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου». Φυσικά, ακριβώς πριν τους δώσει την οδηγία για την ανάμνηση, τους είχε πει ξεκάθαρα τι έπρεπε να θυμούνται σχετικά με αυτόν. Ο Ιησούς τούς είπε ότι θα έδινε τη ζωή του για χάρη των ακολούθων του. Εξέφρασε αυτή τη σκέψη με παρόμοια λόγια τα οποία είναι καταγραμμένα στο εδάφιο Ματθαίος 20:28: «Ο Γιος του ανθρώπου ήρθε, όχι για να τον διακονήσουν, αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». Με λίγα λόγια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του Ιησού για αυτόν ακριβώς το λόγο—για να τιμήσουν τη λυτρωτική θυσία που πρόσφερε ο Ιησούς. Ο θάνατός του σημαίνει ζωή για όλους τους υπάκουους ανθρώπους. ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΤΟ ΛΥΤΡΟ; Βανέσα: Έχω ακούσει να λέγεται ότι ο Ιησούς πέθανε για να αποκτήσουμε εμείς ζωή. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά πώς γίνεται αυτό. Σάρα: Και δεν είσαι η μόνη, Βανέσα. Το ζήτημα της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού είναι πολύ βαθύ. Αλλά είναι επίσης μια από τις πιο υπέροχες αλήθειες του Λόγου του Θεού. Μήπως όμως σε καθυστερώ; Βανέσα: Όχι. Έχω λίγο χρόνο ακόμη. Σάρα: Ωραία. Πρόσφατα διάβαζα για το ζήτημα του λύτρου, θα προσπαθήσω, λοιπόν, να σου το εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται. Βανέσα: Εντάξει. Σάρα: Για να κατανοήσουμε το λύτρο, πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε την κατάσταση που δημιούργησαν ο Αδάμ και η Εύα αμαρτάνοντας στον κήπο της Εδέμ. Ας διαβάσουμε το εδάφιο Ρωμαίους 6:23 το οποίο θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε το ζήτημα που περιλαμβάνεται. Θέλεις να το διαβάσεις εσύ; Βανέσα: Βεβαίως. «Ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος, αλλά το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας». Σάρα: Ευχαριστώ. Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά πώς αρχίζει το εδάφιο: «Ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος». Αυτός είναι ο απλός κανόνας τον οποίο έθεσε ο Θεός στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας—ο μισθός, ή αλλιώς η τιμωρία, για την αμαρτία είναι ο θάνατος. Φυσικά, στην αρχή κανένας δεν ήταν αμαρτωλός. Ο Αδάμ και η Εύα δημιουργήθηκαν τέλειοι, και όλα τους τα παιδιά θα είχαν γεννηθεί τέλεια. Συνεπώς, δεν υπήρχε λόγος να πεθάνει κανένας. Ο Αδάμ και η Εύα καθώς και όλοι οι απόγονοί τους είχαν την προοπτική αιώνιας, ευτυχισμένης ζωής. Αλλά όπως ξέρουμε, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Βανέσα: Όντως, ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό. Σάρα: Ακριβώς. Και όταν το έκαναν αυτό—όταν δηλαδή ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν να παρακούσουν τον Θεό—έπεσαν στην αμαρτία. Ουσιαστικά επέλεξαν την ατέλεια, επέλεξαν να γίνουν αμαρτωλοί. Αυτή η επιλογή είχε ολέθριες συνέπειες, όχι μόνο για τον Αδάμ και την Εύα, αλλά και για όλους τους απογόνους τους. Βανέσα: Δηλαδή; Σάρα: Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Σου αρέσει να μαγειρεύεις; Βανέσα: Ναι! Μου αρέσει πολύ. Σάρα: Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι μόλις αγόρασες μια ολοκαίνουρια φόρμα για να ψήνεις ψωμί. Αλλά πριν καν τη χρησιμοποιήσεις για πρώτη φορά, πέφτει κάτω και κάνει ένα μεγάλο βαθούλωμα. Πώς θα βγαίνουν όλα τα ψωμιά που θα ψήνεις σε αυτή τη φόρμα; Δεν θα έχουν και αυτά βαθούλωμα; Βανέσα: Ναι, σίγουρα. Σάρα: Με παρόμοιο τρόπο, όταν ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν να παρακούσουν τον Θεό, ήταν σαν να απέκτησαν «βαθούλωμα», το σημάδι της αμαρτίας και της ατέλειας. Και επειδή αμάρτησαν προτού αποκτήσουν παιδιά, όλα τους τα παιδιά γεννήθηκαν με το ίδιο «βαθούλωμα». Γεννήθηκαν όλα σε αμαρτωλή κατάσταση. Στη Γραφή, η λέξη «αμαρτία» αναφέρεται όχι μόνο σε πράξεις αλλά και στην κατάσταση που έχουμε κληρονομήσει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι παρότι εσύ και εγώ δεν είχαμε κάνει τίποτα κακό—ούτε καν είχαμε γεννηθεί όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν—μας καταδίκασαν μαζί με όλες τις μελλοντικές γενιές σε ατελή, αμαρτωλή ζωή που καταλήγει στο θάνατο. Όπως διαβάσαμε στο εδάφιο Ρωμαίους 6:23, η ποινή της αμαρτίας είναι θάνατος. Βανέσα: Αυτό μου φαίνεται άδικο. Γιατί να υποφέρει ολόκληρη η ανθρωπότητα επ’ άπειρον εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ και της Εύας; Σάρα: Έχεις δίκιο—όντως φαίνεται άδικο. Αλλά το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Ο Θεός, με την τέλεια δικαιοσύνη του, αποφάσισε ότι ο Αδάμ και η Εύα έπρεπε να πεθάνουν για τις αμαρτίες τους, αλλά δεν άφησε εμάς, τους απογόνους τους, χωρίς ελπίδα. Ο Θεός βρήκε τρόπο για να ξεφύγουμε από αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Εδώ έρχεται στο προσκήνιο η λυτρωτική θυσία του Ιησού. Ας δούμε ξανά το εδάφιο Ρωμαίους 6:23. Αφού πρώτα αναφέρει ότι «ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος», κατόπιν συνεχίζει: «Αλλά το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας». Συνεπώς, ο θάνατος του Ιησού ανοίγει το δρόμο για να ξεφύγουμε από την αμαρτία και το θάνατο.* ΛΥΤΡΟ—ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Σάρα: Υπάρχει και μια ακόμα λεπτομέρεια σε αυτό το εδάφιο που θα ήθελα να προσέξεις. Βανέσα: Ναι; Ποια; Σάρα: Το εδάφιο αναφέρει: «Το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας». Σκέψου, εφόσον ο Ιησούς ήταν αυτός που υπέφερε και πέθανε για εμάς δίνοντας τη ζωή του για χάρη μας γιατί το εδάφιο αναφέρει το λύτρο ως «το δώρο που δίνει ο Θεός»; Γιατί δεν λέει: «το δώρο που δίνει ο Ιησούς»;* Βανέσα: Τι να πω; Δεν ξέρω. Σάρα: Ο Αδάμ και η Εύα δημιουργήθηκαν από τον Θεό, και όταν παρήκουσαν στον κήπο της Εδέμ αμάρτησαν εναντίον Του. Πρέπει να πληγώθηκε βαθιά όταν τα δύο πρώτα ανθρώπινα παιδιά του στασίασαν εναντίον του. Αλλά ο Ιεχωβά διατύπωσε αμέσως τη λύση.* Σκοπός του ήταν ένα από τα πνευματικά του πλάσματα να έρθει στη γη, να ζήσει ως τέλειος άνθρωπος και τελικά να προσφέρει τη ζωή του ως λυτρωτική θυσία. Άρα όντως, η προμήθεια του λύτρου, στο σύνολό της, ήταν δώρο από τον Θεό. Το λύτρο όμως είναι δώρο του Θεού και με μια άλλη έννοια. Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς ένιωσε ο Θεός όταν θανατώθηκε ο Ιησούς; Βανέσα: Όχι, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Σάρα: Βλέπω παιχνίδια στην αυλή. Έχεις παιδιά; Βανέσα: Ναι, έχω ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Σάρα: Μιας και είσαι γονέας σκέψου πώς θα ένιωσε ο ουράνιος Πατέρας του Ιησού, ο Ιεχωβά Θεός, την ημέρα που πέθανε ο Γιος του. Πώς ένιωσε όταν έβλεπε από τον ουρανό να συλλαμβάνουν, να χλευάζουν και να γρονθοκοπούν τον αγαπητό του Γιο; Και πώς θα ένιωσε ο Πατέρας βλέποντας να καρφώνουν τον Γιο του σε έναν ξύλινο πάσσαλο και να τον αφήνουν εκεί να αργοπεθαίνει βασανιστικά; Βανέσα: Πρέπει να ένιωσε απαίσια. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Σάρα: Φυσικά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς ακριβώς ένιωσε ο Θεός εκείνη τη μέρα. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι έχει αισθήματα, όπως επίσης ξέρουμε και γιατί επέτρεψε να συμβεί όλο αυτό. Ένα πολύ γνωστό εδάφιο, το Ιωάννης 3:16, το εξηγεί πολύ όμορφα. Θα το διαβάσεις σε παρακαλώ; Βανέσα: Ναι. «Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή». Η λυτρωτική θυσία είναι η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης που έγινε ποτέ Σάρα: Ευχαριστώ. Δες ξανά την αρχή του εδαφίου: «Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο». Εκεί βρίσκεται η ουσία—στην αγάπη. Η αγάπη υποκίνησε τον Θεό να στείλει τον Γιο του στη γη προκειμένου να πεθάνει για εμάς. Η λυτρωτική θυσία είναι πράγματι η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης που έγινε ποτέ. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του Ιησού για να θυμηθούν ακριβώς αυτό. Σε βοήθησαν καθόλου όσα είπαμε; Βανέσα: Ναι. Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο για να μου πεις όλα αυτά. Μήπως έχετε απορίες για κάποιο Βιβλικό θέμα; Έχετε την περιέργεια να μάθετε κάτι για τα πιστεύω ή τις θρησκευτικές συνήθειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά; Αν ναι, μη διστάσετε να τους ρωτήσετε. Θα χαρούν πολύ να συζητήσετε για τέτοια θέματα. Η Σκοπιά (2015) Μια φορά το χρόνο, στην επέτειο του θανάτου του Ιησού Χριστού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συγκεντρώνονται σε ενθύμηση της θυσίας του.

Аудиозаписи выступлений: Василий Калин Василий Калин.mp3 Сергей Черепанов Сергей Черепанов.mp3

(σχόλια δικά μου), Οι ηχογραφήσεις των ομιλιών είναι από το δικαστήριο στην ρωσία, και είναι στην ρωσική γλώσσα. Η ομιλία όμως του αδελφού Βασιλι Καλιν είναι γραμμένη και στα αγγλικά. (για οποιονδήποτε του φάνει χρήσιμα) Ευχαριστώ.

Jak Żydzi w I wieku przygotowywali zmarłych do pogrzebu? Żydzi grzebali zmarłych szybko, zazwyczaj tego samego dnia. Były ku temu dwa powody. Po pierwsze, gorący klimat Bliskiego Wschodu przyśpiesza rozkład ciała. Po drugie, pozostawienie zwłok bez pogrzebu choćby na kilka dni uważano wtedy za hańbę dla zmarłego oraz jego rodziny. W Ewangeliach i Dziejach Apostolskich opisano co najmniej cztery pogrzeby, które odbyły się od razu w dniu czyjejś śmierci (Mateusza 27:57-60; Dzieje 5:5-10; 7:60 do 8:2). Kiedy wiele stuleci wcześniej zmarła podczas podróży ukochana żona Jakuba, Rachela, mąż nie zabrał jej ciała do rodzinnego grobowca, lecz pochował ją w grobie „przy drodze do (...) Betlejem” (Rodzaju 35:19, 20, 27-29). Biblijne opisy pogrzebów ukazują też, że Żydzi przykładali wielką wagę do przygotowywania zwłok do pochówku. Rodzina i przyjaciele obmywali ciało zmarłego, nacierali je oliwą z dodatkiem wonnych korzeni i owijali pasami płótna (Jana 19:39, 40; Dzieje 9:36-41). Inni, na przykład sąsiedzi, mogli przyjść i wyrazić swój żal oraz współczucie dla rodziny (Marka 5:38, 39). Czy Jezusa pochowano zgodnie z żydowskimi zwyczajami? Rodziny żydowskie zwykle składały zmarłych w jaskiniach i grobowcach wykutych w miękkiej skale, jaka występowała w wielu rejonach Izraela. Naśladowano w ten sposób patriarchów. Abraham, Sara, Izaak, Jakub i inni zostali pochowani w jaskini Machpela w pobliżu Hebronu (Rodzaju 23:19; 25:8, 9; 49:29-31; 50:13). Ciało Jezusa złożono w grobowcu wyciosanym w masywie skalnym (Marka 15:46). Do takiego miejsca pochówku na ogół wchodziło się przez wąski otwór. Wewnątrz wydrążone były nisze, w których umieszczano zmarłych członków rodziny. W czasach Jezusa zazwyczaj czekano, aż ciało się rozłoży, po czym zbierano suche kości i wkładano je do kamiennej urny zwanej ossuarium. Dzięki temu w grobowcu mogły być potem pochowane kolejne osoby z danej rodziny. Ponieważ Żydzi w myśl Prawa Mojżeszowego mieli w sabat odpoczywać, w tym dniu nie zajmowali się pogrzebami. Jezus umarł trzy godziny przed nastaniem sabatu, toteż niektóre zaprzyjaźnione osoby, w tym Józef z Arymatei, pochowały go, nie dopełniwszy wszystkich zwyczajowych przygotowań (Łukasza 23:50-56). Właśnie dlatego pewne kobiety po sabacie przyszły do grobowca, aby zająć się resztą zabiegów (Marka 16:1; Łukasza 24:1). Strażnica — 2013

Πώς ετοίμαζαν τους νεκρούς για ταφή οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα; Οι Ιουδαίοι έθαβαν τους νεκρούς λίγο μετά το θάνατό τους, συνήθως αυθημερόν. Η ταφή έπρεπε να γίνεται αμέσως για δύο λόγους. Πρώτον, τα πτώματα αποσυντίθενται γρήγορα στο ζεστό κλίμα της Μέσης Ανατολής. Δεύτερον, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, το να παραμείνει η σορός άταφη για ημέρες αποτελούσε προσβολή προς τον νεκρό και την οικογένειά του. Τα Ευαγγέλια και το βιβλίο των Πράξεων αναφέρουν τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις ταφής που έλαβαν χώρα την ημέρα του θανάτου. (Ματθαίος 27:57-60· Πράξεις 5:5-10· 7:60–8:2) Αιώνες νωρίτερα, η Ραχήλ, η αγαπημένη σύζυγος του Ιακώβ, πέθανε ενόσω εκείνος και η οικογένειά του ταξίδευαν. Ο Ιακώβ δεν μετέφερε το σώμα της πίσω στον οικογενειακό τους τάφο, αλλά την έθαψε σε έναν τάφο «στο δρόμο για . . . τη Βηθλεέμ».—Γένεση 35:19, 20, 27-29. Οι Βιβλικές περιγραφές των επικήδειων εθίμων αποκαλύπτουν ότι οι Ιουδαίοι ετοίμαζαν με μεγάλη φροντίδα τη σορό για τον ενταφιασμό. Συγγενείς και φίλοι έπλεναν το σώμα, το άλειβαν με μυρωδικά και εκλεκτό λάδι και το τύλιγαν με πανιά. (Ιωάννης 19:39, 40· Πράξεις 9:36-41) Γείτονες και άλλοι έρχονταν να συλλυπηθούν την οικογένεια και να της συμπαρασταθούν.—Μάρκος 5:38, 39. Ήταν η ταφή του Ιησού χαρακτηριστικό δείγμα Ιουδαϊκής ταφής; Πολλές οικογένειες Ιουδαίων έθαβαν τους νεκρούς τους σε σπηλιές και σε μνήματα λαξευμένα στο μαλακό πέτρωμα που αφθονεί σε πολλά μέρη του Ισραήλ. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακολουθούσαν το υπόδειγμα των πατριαρχών. Ο Αβραάμ, η Σάρρα, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και άλλοι θάφτηκαν στη σπηλιά Μαχπελάχ κοντά στη Χεβρών.—Γένεση 23:19· 25:8, 9· 49:29-31· 50:13. Ο Ιησούς θάφτηκε σε ένα μνήμα λαξευμένο στο βράχο. (Μάρκος 15:46) Ένας τέτοιος τάφος είχε συνήθως στενή είσοδο. Στο εσωτερικό, υπήρχαν αρκετές λαξευμένες κόγχες, δηλαδή εσοχές όμοιες με ράφια, όπου τοποθετούνταν τα σώματα των νεκρών συγγενών. Την εποχή του Ιησού, συνέλεγαν τα ξερά κόκαλα μετά την αποσύνθεση της σάρκας και τα έβαζαν στην οστεοθήκη, ένα πέτρινο κιβώτιο. Η οικογένεια δημιουργούσε έτσι χώρο για μελλοντικές ταφές. Επειδή οι Ιουδαίοι αναπαύονταν το Σάββατο, σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή, δεν έκαναν κηδείες εκείνη την ημέρα. Εφόσον ο Ιησούς πέθανε περίπου τρεις ώρες προτού αρχίσει το Σάββατο, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία και άλλοι τον έθαψαν χωρίς να έχουν ετοιμάσει πλήρως το σώμα του για ταφή. (Λουκάς 23:50-56) Γι’ αυτό, κάποιες γυναίκες πήγαν στο μνήμα του Ιησού μετά το Σάββατο, ελπίζοντας να ολοκληρώσουν τη διαδικασία.—Μάρκος 16:1· Λουκάς 24:1. Η Σκοπιά (2013)

Żadnej krwi — medycyna podejmuje wyzwanie Długość 29:01 https://tv.jw.org/#pl/video/VODMovies/pub-ivnb_x_VIDEO

Ministerstwo Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej zarzuciło organizacji „Świadkowie Jehowy” rezygnacje jej członków z transfuzji krwi – informuje korespondent RIA Nowosti z sali posiedzenia Sądu Najwyższego Rosji. https://pl.sputniknews.com/swiat/201704085205881-Swiadkowie-Jehowy-transfuzja/ Metody alternatywne wobec transfuzji w opiece zdrowotnej — uszanowanie potrzeb i praw pacjenta https://www.jw.org/pl/medical-library/materialy-filmowe/transfuzja-krwi-a-prawo-pacjenta/

Czytanie Biblii w okresie Pamiątki: (wydarzenia przed zachodem słońca: 11 Nisan) Łukasza 20:1-47 Łukasza 20 Pewnego dnia, gdy on nauczał lud w świątyni i oznajmiał dobrą nowinę, zbliżyli się naczelni kapłani oraz uczeni w piśmie wraz ze starszymi 2 i odezwali się, mówiąc do niego: „Powiedz nam, mocą jakiej władzy to czynisz lub kto ci dał tę władzę”. 3 Odpowiadając, rzekł do nich: „Ja też zadam wam pytanie, a wy mi powiedzcie: 4 Czy chrzest Janowy pochodził z nieba czy od ludzi?” 5 Wtedy oni w swoim gronie wysnuwali wnioski, mówiąc: „Jeżeli powiemy: ‚Z nieba’, on powie: ‚Czemuście mu nie uwierzyli?’ 6 Jeśli zaś powiemy: ‚Od ludzi’, to cały lud nas ukamienuje, gdyż jest przekonany, że Jan był prorokiem”. 7 Odrzekli więc, że nie wiedzą, skąd pochodził. 8 A Jezus powiedział do nich: „Ja też wam nie powiem, mocą jakiej władzy to czynię”. 9 Wtedy zaczął opowiadać ludowi ten przykład: „Pewien człowiek zasadził winnicę i wydzierżawił ją hodowcom, i wyjechał za granicę na dość długi czas. 10 A w stosownej porze posłał niewolnika do hodowców, żeby mu dali trochę z owoców winnicy. Hodowcy jednak pobili go i odprawili z niczym. 11 Ponownie wysłał do nich innego niewolnika. Również tego pobili i znieważyli oraz odprawili z niczym. 12 I wysłał jeszcze trzeciego; tego też poranili i wyrzucili. 13 Na to właściciel winnicy rzekł: ‚Co mam uczynić? Wyślę mego syna, umiłowanego. Do niego zapewne odniosą się z respektem’. 14 Gdy hodowcy go ujrzeli, zaczęli rozważać między sobą, mówiąc: ‚To jest dziedzic; zabijmy go, żeby dziedzictwo stało się nasze’. 15 Po czym wyrzucili go poza winnicę i zabili. Co więc uczyni z nimi właściciel winnicy? 16 Przyjdzie i zgładzi tych hodowców, a winnicę da innym”. Usłyszawszy to, rzekli: „Oby się tak nigdy nie stało!” 17 Ale on spojrzał na nich i powiedział: „Cóż więc znaczy to, co jest napisane: ‚Kamień, który odrzucili budowniczowie, ten stał się głównym kamieniem narożnym’? 18 Każdy, kto upadnie na ten kamień, roztrzaska się. Każdego zaś, na kogo on upadnie, zetrze w proch”. 19 Uczeni w piśmie i naczelni kapłani usiłowali więc w tejże godzinie pochwycić go w swe ręce, ale bali się ludu; spostrzegli bowiem, że opowiedział ten przykład, mając ich na myśli. 20 A gdy go bacznie poobserwowali, wysłali najętych potajemnie ludzi, którzy mieli udawać prawych w celu przyłapania go na czymś w mowie, żeby go przekazać pod zwierzchnictwo i władzę namiestnika. 21 Ci więc pytali go, mówiąc: „Nauczycielu, wiemy, że mówisz i nauczasz poprawnie i nie przejawiasz stronniczości, lecz zgodnie z prawdą nauczasz drogi Bożej: 22 Czy wolno nam płacić podatek Cezarowi, czy nie?” 23 Ale on odkrył ich przebiegłość i rzekł do nich: 24 „Pokażcie mi denara. Czyj ma wizerunek i napis?” Rzekli: „Cezara”. 25 Powiedział im: „W takim razie spłacajcie to, co Cezara, Cezarowi, a co Boże, Bogu”. 26 I nie zdołali go na niczym złapać w tej wypowiedzi przed ludem, lecz zadziwieni jego odpowiedzią, już nic nie mówili. 27 Jednakże niektórzy z saduceuszy, powiadających, że nie ma zmartwychwstania, podeszli i zapytali go, 28 mówiąc: „Nauczycielu, Mojżesz nam napisał: ‚Jeśli brat jakiegoś mężczyzny, mając żonę, umrze, będąc bezdzietny, to jego brat winien pojąć tę żonę i z niej wzbudzić potomstwo swemu bratu’. 29 Otóż było siedmiu braci; i pierwszy wziął sobie żonę, i umarł bezdzietnie. 30 Tak samo drugi 31 i trzeci ją pojął. Podobnie owych siedmiu: nie pozostawili dzieci, lecz poumierali. 32 W końcu umarła też ta niewiasta. 33 Żoną którego z nich zostanie więc przy zmartwychwstaniu? Przecież siedmiu pojęło ją za żonę”. 34 Jezus rzekł do nich: „Dzieci tego systemu rzeczy żenią się i wychodzą za mąż, 35 jednakże poczytani za godnych dostąpienia owego systemu rzeczy oraz zmartwychwstania spośród umarłych ani się nie żenią, ani nie wychodzą za mąż. 36 Właściwie też nie mogą już umrzeć, są bowiem jak aniołowie i są dziećmi Bożymi, będąc dziećmi zmartwychwstania. 37 A że umarli są wskrzeszani, wyjawił nawet Mojżesz w sprawozdaniu o ciernistym krzewie, nazywając Jehowę ‚Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba’. 38 Nie jest on Bogiem umarłych, lecz żywych, bo dla niego oni wszyscy żyją”. 39 Na to niektórzy spośród uczonych w piśmie rzekli: „Nauczycielu, dobrze powiedziałeś”. 40 Już bowiem nie mieli odwagi zadać mu ani jednego pytania. 41 On zaś rzekł do nich: „Jak to jest, że mówią, iż Chrystus jest synem Dawida? 42 Przecież sam Dawid powiada w Księdze Psalmów: ‚Jehowa rzekł do mego Pana: „Siądź po mojej prawicy, 43 aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek dla twoich stóp”’. 44 A zatem Dawid nazywa go ‚Panem’; jakże więc jest jego synem?” 45 Potem, gdy cały lud go słuchał, rzekł do uczniów: 46 „Strzeżcie się uczonych w piśmie, którzy pragną chodzić w długich szatach i lubią pozdrowienia na rynkach oraz pierwsze siedzenia w synagogach i najpocześniejsze miejsca na wieczerzach 47 i którzy pożerają domy wdów, a dla pozoru odmawiają długie modlitwy. Ci otrzymają cięższy wyrok”. 11 Nisan ZACHÓD SŁOŃCA WSCHÓD SŁOŃCA Jezus naucza w świątyni za pomocą przykładów Potępia faryzeuszy Zwraca uwagę na datek wdowy Na Górze Oliwnej zapowiada upadek Jerozolimy i podaje znak swej przyszłej obecności Mateusza 21:19 do 25:46 Marka 11:20 do 13:37 Łukasza 20:1 do 21:38 ZACHÓD SŁOŃCA

Ανάγνωση της Γραφής για την Ανάμνηση: (Γεγονότα στη διάρκεια της ημέρας: 11η Νισάν) Λουκάς 20:1-47 Λουκάς 20 Κάποια από αυτές τις ημέρες, ενώ δίδασκε το λαό στο ναό και διακήρυττε τα καλά νέα, πλησίασαν οι πρωθιερείς και οι γραμματείς μαζί με τους πρεσβυτέρους 2 και μίλησαν, λέγοντάς του: «Πες μας με ποια εξουσία κάνεις αυτά τα πράγματα, ή ποιος είναι εκείνος που σου έδωσε αυτή την εξουσία». 3 Απαντώντας αυτός τους είπε: «Θα σας κάνω και εγώ μια ερώτηση και πείτε μου: 4 Το βάφτισμα του Ιωάννη ήταν από τον ουρανό ή από ανθρώπους;» 5 Τότε αυτοί έβγαλαν συμπεράσματα μεταξύ τους, λέγοντας: «Αν πούμε: “Από τον ουρανό”, θα πει: “Γιατί δεν τον πιστέψατε;” 6 Αν πάλι πούμε: “Από ανθρώπους”, ολόκληρος ο λαός θα μας λιθοβολήσει, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι ο Ιωάννης ήταν προφήτης». 7 Απάντησαν, λοιπόν, ότι δεν ήξεραν την προέλευσή του. 8 Και ο Ιησούς τούς είπε: «Ούτε εγώ σας λέω με ποια εξουσία κάνω αυτά τα πράγματα». 9 Κατόπιν άρχισε να λέει στο λαό αυτή την παραβολή: «Κάποιος άνθρωπος φύτεψε ένα αμπέλι και το νοίκιασε σε καλλιεργητές και ταξίδεψε σε ξένη χώρα αρκετό καιρό. 10 Και στην κατάλληλη εποχή έστειλε έναν δούλο στους καλλιεργητές για να του δώσουν από τον καρπό του αμπελιού. Οι καλλιεργητές όμως, αφού τον έδειραν, τον έδιωξαν με άδεια χέρια. 11 Αλλά αυτός έκανε πάλι το ίδιο και τους έστειλε κάποιον άλλον δούλο. Και αυτόν τον έδειραν και τον ατίμασαν και τον έδιωξαν με άδεια χέρια. 12 Πάλι, όμως, έστειλε έναν τρίτο· και αυτόν τον τραυμάτισαν και τον πέταξαν έξω. 13 Τότε ο ιδιοκτήτης του αμπελιού είπε: “Τι να κάνω; Θα στείλω το γιο μου τον αγαπητό. Ίσως αυτόν να τον σεβαστούν”. 14 Όταν οι καλλιεργητές τον είδαν, άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους, λέγοντας: “Αυτός είναι ο κληρονόμος· ας τον σκοτώσουμε, για να γίνει δική μας η κληρονομιά”. 15 Τότε τον πέταξαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν. Τι θα τους κάνει, λοιπόν, ο ιδιοκτήτης του αμπελιού; 16 Θα έρθει και θα καταστρέψει αυτούς τους καλλιεργητές και θα δώσει το αμπέλι σε άλλους». Ακούγοντάς το αυτό, εκείνοι είπαν: «Ποτέ να μη συμβεί αυτό!» 17 Αυτός, όμως, τους κοίταξε και είπε: «Τι σημαίνει, λοιπόν, αυτό που είναι γραμμένο: “Η πέτρα την οποία απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτή έχει γίνει η κορυφαία ακρογωνιαία πέτρα”; 18 Όποιος πέσει πάνω σε εκείνη την πέτρα θα συντριφτεί. Και σε όποιον πέσει, θα τον κονιορτοποιήσει». 19 Τότε οι γραμματείς και οι πρωθιερείς ζήτησαν να βάλουν τα χέρια τους πάνω του την ίδια εκείνη ώρα, αλλά φοβήθηκαν το λαό· διότι αντιλήφθηκαν ότι είπε αυτή την παραβολή έχοντας τους ίδιους κατά νου. 20 Και αφού τον παρακολούθησαν προσεκτικά, έστειλαν ανθρώπους, που τους είχαν πληρώσει κρυφά, να προσποιηθούν ότι είναι δίκαιοι για να τον πιάσουν από τα λόγια, ώστε να τον παραδώσουν στην κυβέρνηση και στην εξουσία του κυβερνήτη. 21 Και εκείνοι τον ρώτησαν, λέγοντας: «Δάσκαλε, ξέρουμε ότι μιλάς και διδάσκεις ορθά και δεν δείχνεις προσωποληψία, αλλά διδάσκεις την οδό του Θεού σύμφωνα με την αλήθεια: 22 Είναι νόμιμο να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;» 23 Εκείνος, όμως, αντιλήφθηκε την πανουργία τους και τους είπε: 24 «Δείξτε μου ένα δηνάριο. Τίνος την εικόνα και την επιγραφή έχει;» Αυτοί είπαν: «Του Καίσαρα». 25 Εκείνος τους είπε: «Οπωσδήποτε, λοιπόν, αποδώστε αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα, αλλά αυτά που είναι του Θεού στον Θεό». 26 Και δεν μπόρεσαν να τον πιάσουν από αυτόν το λόγο μπροστά στο λαό αλλά, έχοντας μείνει κατάπληκτοι με την απάντησή του, δεν είπαν τίποτα. 27 Ωστόσο, ορισμένοι από τους Σαδδουκαίους, εκείνους οι οποίοι λένε ότι δεν υπάρχει ανάσταση, πλησίασαν και τον ρώτησαν, 28 λέγοντας: «Δάσκαλε, ο Μωυσής μάς έγραψε: “Αν κάποιου ο αδελφός, που έχει σύζυγο, πεθάνει παραμένοντας άτεκνος, ο αδελφός του πρέπει να πάρει τη σύζυγο και να εγείρει από αυτήν απόγονο για τον αδελφό του”. 29 Ήταν, λοιπόν, εφτά αδέλφια· και ο πρώτος πήρε σύζυγο και πέθανε άτεκνος. 30 Το ίδιο και ο δεύτερος· 31 την πήρε και ο τρίτος. Παρόμοια και οι εφτά: δεν άφησαν παιδιά, και ένας ένας πέθαναν. 32 Τελικά, πέθανε και η γυναίκα. 33 Στην ανάσταση, λοιπόν, τίνος από αυτούς γίνεται σύζυγος; Διότι και οι εφτά την πήραν σύζυγο». 34 Ο Ιησούς τούς είπε: «Τα παιδιά αυτού του συστήματος πραγμάτων παντρεύονται και τα δίνουν σε γάμο, 35 αλλά εκείνοι που έχουν υπολογιστεί άξιοι να κερδίσουν εκείνο το σύστημα πραγμάτων και την ανάσταση από τους νεκρούς ούτε παντρεύονται ούτε τους δίνουν σε γάμο. 36 Μάλιστα, δεν μπορούν πια ούτε να πεθάνουν, γιατί είναι σαν τους αγγέλους, και είναι παιδιά του Θεού όντας παιδιά της ανάστασης. 37 Αλλά το ότι οι νεκροί εγείρονται, και ο Μωυσής το φανέρωσε στην αφήγηση για τη βάτο, όταν αποκαλεί τον Ιεχωβά “Θεό του Αβραάμ και Θεό του Ισαάκ και Θεό του Ιακώβ”. 38 Αυτός είναι Θεός, όχι των νεκρών, αλλά των ζωντανών, επειδή, για αυτόν, όλοι είναι ζωντανοί». 39 Απαντώντας μερικοί από τους γραμματείς είπαν: «Δάσκαλε, καλά μίλησες». 40 Διότι δεν είχαν πια το θάρρος να του κάνουν ούτε μία ερώτηση. 41 Κατόπιν τους είπε: «Πώς γίνεται να λένε ότι ο Χριστός είναι γιος του Δαβίδ; 42 Διότι ο ίδιος ο Δαβίδ λέει στο βιβλίο των Ψαλμών: “Ο Ιεχωβά είπε στον Κύριό μου: «Κάθησε στα δεξιά μου 43 ώσπου να θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιο για τα πόδια σου»”. 44 Άρα, ο Δαβίδ τον αποκαλεί “Κύριο”· πώς, λοιπόν, αυτός είναι γιος του;» 45 Και ενώ άκουγε όλος ο λαός, είπε στους μαθητές: 46 «Προσέχετε από τους γραμματείς οι οποίοι θέλουν να περπατούν φορώντας στολές και τους αρέσουν οι χαιρετισμοί στις αγορές και τα μπροστινά καθίσματα στις συναγωγές και οι πιο εξέχουσες θέσεις στα δείπνα, 47 και οι οποίοι καταβροχθίζουν τα σπίτια των χηρών και με διάφορες προφάσεις κάνουν μεγάλες προσευχές. Αυτοί θα λάβουν βαρύτερη κρίση». 11 Νισάν ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ ΑΝΑΤΟΛΗ ΗΛΙΟΥ Διδάσκει στο ναό με παραβολές Καταδικάζει τους Φαρισαίους Παρατηρεί τη συνεισφορά της χήρας Στο Όρος των Ελαιών, προλέγει την πτώση της Ιερουσαλήμ και δίνει το σημείο της μελλοντικής παρουσίας του Ματθαίος 21:19–25:46 Μάρκος 11:20–13:37 Λουκάς 20:1–21:38 ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ