ZACHÓD SŁOŃCA (W żydowskiej rachubie czasu dzień zaczyna się i kończy o zachodzie słońca)

WSCHÓD SŁOŃCA

• Spokojny dzień w gronie uczniów

• Judasz knuje zdradę

• Mateusza 26:1-5, 14-16

• Marka 14:1, 2, 10, 11

• Łukasza 22:1-6

ZACHÓD SŁOŃCA

12 Νισάν

Jednym z najlepszych sposobów na rozwinięcie w sobie miłości do Jehowy jest rozmyślanie o najwspanialszym darze, który od Niego otrzymaliśmy — Jezusowej ofierze okupu (2 Kor. 5:14, 15; 1 Jana 4:9, 19). Jeśli będziesz się zastanawiać nad okupem i tym, jakie ma on dla ciebie znaczenie, wzbudzi to w tobie wdzięczność. Zilustrujmy to przykładem: Wyobraź sobie, że jakiś człowiek uratował cię przed utonięciem. Czy po prostu poszedłbyś do domu, wysuszył się i zapomniał o tym, co dla ciebie zrobił? Oczywiście, że nie! Na pewno czułbyś się dłużnikiem tej osoby. Przecież zawdzięczałbyś jej życie! Jehowie Bogu i Jezusowi Chrystusowi zawdzięczamy dużo więcej. Dzięki temu wspaniałemu aktowi miłości mamy niezrównaną perspektywę życia wiecznego w ziemskim raju. w16.03 2:16, 17

Pochodzenie świąt Wielkanocy

Poznanie Bożego punktu widzenia

Η Προέλευση του Πάσχα

Κατανόηση της Άποψης του Θεού

Justyna: Witam, pani Barbaro. Miło było panią widzieć w zeszłym tygodniu na Pamiątce śmierci Jezusa*. Co pani myśli o tym spotkaniu?

Barbara: Podobało mi się, ale muszę przyznać, że nie rozumiałam wszystkiego, o czym była mowa. Wiem, że w Boże Narodzenie świętuje się urodziny Jezusa, a w Wielkanoc jego zmartwychwstanie. Ale nigdy nie słyszałam, żeby ktoś upamiętniał jego śmierć.

Justyna: Faktycznie, Boże Narodzenie i Wielkanoc to święta popularne w różnych częściach świata. Ale Świadkowie Jehowy są przekonani, że należy upamiętniać śmierć Jezusa. Jeśli ma pani kilka minut, to chętnie wyjaśnię, dlaczego tak uważamy.

Barbara: Dobrze, mam trochę czasu.

Justyna: Przede wszystkim upamiętniamy śmierć Jezusa dlatego, że on sam polecił tak czynić swoim naśladowcom. Rozważmy, co się wydarzyło w wieczór poprzedzający jego śmierć. Pewnie słyszała pani o szczególnym posiłku, który zjadł on wtedy z wiernymi uczniami.

Barbara: Chodzi o Ostatnią Wieczerzę?

Justyna: Tak. Nazywa się ją również Wieczerzą Pańską. Podczas tego posiłku Jezus dał swoim naśladowcom konkretne wskazówki. Czy zechciałaby pani odczytać jego słowa z Ewangelii według Łukasza 22:19?

Barbara: Oczywiście. „Wziął też chleb, złożył podziękowania, połamał go i dał im, mówiąc: ‚To oznacza moje ciało, które ma być dane za was. Czyńcie to na moją pamiątkę’”.

Justyna: Dziękuję. Proszę zwrócić uwagę na polecenie w ostatnim zdaniu tego wersetu: „Czyńcie to na moją pamiątkę”. A chwilę przed podaniem tego polecenia Jezus wyjaśnił swoim uczniom, co w związku z nim mają upamiętniać. Powiedział, że odda za nich życie. Podobną myśl wyraził w słowach zapisanych w Ewangelii według Mateusza 20:28: „Syn Człowieczy nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu”. Krótko mówiąc, właśnie dlatego co roku spotykamy się w rocznicę śmierci Jezusa — żeby upamiętniać złożoną przez niego ofiarę okupu. Jego śmierć oznacza życie dla wszystkich posłusznych ludzi.

Barbara: No tak, mówi się, że Jezus umarł, żebyśmy mieli życie. Ale szczerze mówiąc, nie rozumiem, jak to działa.

Justyna: Wiele osób się nad tym zastanawia. Rzeczywiście, ofiara okupu to głębokie zagadnienie. Ale zarazem jest to jedna z najpiękniejszych prawd opisanych w Słowie Bożym. Mogłybyśmy o tym porozmawiać, jeśli ma pani jeszcze chwilę.

Barbara: Dobrze, mam jeszcze parę minut.

Justyna: Świetnie. Ostatnio czytałam trochę o okupie i postaram się jak najprościej wyjaśnić pani ten temat.

Barbara: OK.

Justyna: Aby zrozumieć kwestię okupu, najpierw musimy sobie uświadomić, do czego doszło, gdy Adam i Ewa zgrzeszyli w ogrodzie Eden. Pomoże nam w tym werset z Listu do Rzymian 6:23. Czy mogłaby go pani przeczytać?

Barbara: Jasne. „Albowiem zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć, lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana”.

Justyna: Dziękuję. Przeanalizujmy te słowa. Proszę zauważyć, jak zaczyna się ten fragment: „Zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”. To prosta zasada ustanowiona przez Boga po stworzeniu człowieka — zapłatą, czyli karą, za grzech jest śmierć. Oczywiście na początku nikt nie był grzesznikiem. Adam i Ewa zostali stworzeni jako ludzie doskonali i wszystkie ich dzieci też miały być doskonałe. Nie było więc powodu, by ktokolwiek umierał. Adam i Ewa oraz ich potomkowie mieli przed sobą perspektywy na szczęśliwe, wieczne życie. Ale jak wiemy, coś poszło nie tak, prawda?

Barbara: Adam i Ewa zjedli zakazany owoc.

Justyna: Właśnie. A robiąc to — wybierając nieposłuszeństwo wobec Boga — zgrzeszyli. W wyniku tego stali się niedoskonali, grzeszni. Konsekwencje ich wyboru miały być opłakane nie tylko dla nich, ale również dla wszystkich ich potomków.

Barbara: To znaczy?

Justyna: Może posłużę się przykładem. Czy lubi pani czasem coś upiec?

Barbara: O, tak! Bardzo lubię.

Justyna: Powiedzmy, że ma pani nową formę do pieczenia chleba. Ale zanim zdążyła jej pani użyć, spadła na podłogę i się wgniotła. Jak będą wyglądały upieczone w niej bochenki? Prawda, że też będą miały takie wgniecenie?

Barbara: No tak.

Justyna: I podobnie gdy Adam i Ewa okazali Bogu nieposłuszeństwo, pojawiło się u nich „wgniecenie”, czyli skaza. Stali się grzeszni, niedoskonali. A ponieważ doszło do tego, zanim przyszły na świat ich dzieci, one także urodziły się z tym samym „wgnieceniem”. Wszyscy rodzimy się obarczeni grzechem. W Biblii słowo „grzech” odnosi się nie tylko do jakiegoś czynu, ale też do stanu, który odziedziczyliśmy. Chociaż więc nie było nas na świecie, gdy Adam i Ewa zgrzeszyli, to jako ich potomkowie jesteśmy skazani na niedoskonałe życie kończące się śmiercią. Jak czytałyśmy w Rzymian 6:23, karą za grzech jest śmierć.

Barbara: To niesprawiedliwe. Dlaczego wszyscy ludzie mają bez końca cierpieć za grzech Adama i Ewy?

Justyna: Ma pani rację — to byłoby niesprawiedliwe. Dlatego Bóg, kierując się doskonałym poczuciem sprawiedliwości, zdecydował, że choć Adam i Ewa muszą umrzeć za swoje grzechy, to ich dzieci nie będą pozbawione nadziei. Przedsięwziął kroki, aby nas wyzwolić z tego opłakanego stanu. I właśnie do tego była potrzebna ofiara okupu. Proszę jeszcze raz spojrzeć do Rzymian 6:23. Po słowach: „zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”, czytamy: „lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana”. A zatem dzięki temu, że Jezus oddał za nas życie, otworzyła się przed nami możliwość uwolnienia od grzechu i śmierci*.

Justyna: W tym wersecie jest jeszcze jeden szczegół, na który chciałabym zwrócić pani uwagę.

Barbara: Jaki?

Justyna: Proszę zauważyć, że czytamy tu: „Darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana”. Skoro to Jezus za nas cierpiał i oddał życie, to dlaczego ten werset mówi, że okup jest „darem, który daje Bóg”? Dlaczego nie darem, który daje Jezus?*

Barbara: Hmm. Nie wiem.

Justyna: To Bóg stworzył Adama i Ewę i to przeciw Niemu oni zgrzeszyli, okazując nieposłuszeństwo w ogrodzie Eden. Ich bunt z pewnością sprawił Mu dotkliwy ból. Ale Jehowa natychmiast podał rozwiązanie problemu, który wtedy powstał*. Zdecydował, że jedno ze stworzeń duchowych zejdzie na ziemię, urodzi się jako doskonały człowiek i w końcu złoży swoje życie w ofierze. Więc tak naprawdę całe postanowienie o okupie jest darem od Boga. Ale można tak powiedzieć z jeszcze innego powodu. Czy kiedykolwiek zastanawiała się pani nad tym, jak Bóg musiał się czuć, gdy Jezus umierał?

Barbara: Nie, raczej nie.

Justyna: Zauważyłam, że leżą tutaj zabawki. Pewnie ma pani dzieci.

Barbara: Tak, dwójkę — chłopca i dziewczynkę.

Justyna: Skoro jest pani rodzicem, to proszę pomyśleć, jak niebiański Ojciec Jezusa, Jehowa Bóg, musiał się czuć, gdy Jego Syn umierał. Co czuł, patrząc z nieba, jak Jego ukochany Syn jest aresztowany, wyśmiewany i bity pięściami? Co przeżywał Ojciec, gdy Syna przybijano do drewnianego pala, a potem zostawiono, by konał w powolnych męczarniach?

Barbara: To musiało być dla Niego straszne. Nigdy wcześniej o tym nie pomyślałam!

Justyna: Oczywiście nie jesteśmy w stanie dokładnie zrozumieć, co Bóg wtedy czuł. Ale wiemy, że żywi On głębokie uczucia, wiemy też, dlaczego dopuścił do tych wydarzeń. Pięknie wyjaśnia to znany werset z Ewangelii według Jana 3:16. Czy mogę prosić panią o przeczytanie?

Barbara: Tak. „Albowiem Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne”.

Justyna: Dziękuję. Proszę jeszcze raz spojrzeć na początek tego wersetu: „Bóg tak bardzo umiłował świat”. I to jest sedno sprawy — miłość. To z miłości Bóg posłał swego Syna na ziemię, żeby ten za nas umarł. Bez wątpienia ofiara okupu to największy w dziejach dowód miłości. Właśnie dlatego Świadkowie Jehowy co roku spotykają się, żeby upamiętniać śmierć Jezusa. Mam nadzieję, że te wyjaśnienia okazały się pomocne.

Barbara: Tak. Dziękuję, że poświęciła mi pani czas.

Σάρα: Γεια σου, Βανέσα. Χάρηκα πολύ που σε είδα στην Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού Χριστού την προηγούμενη εβδομάδα.* Πώς σου φάνηκε;

Βανέσα: Μου άρεσε, αλλά πρέπει να σου πω ότι δεν κατάλαβα όλα όσα ειπώθηκαν. Ξέρω ότι η γέννηση του Ιησού γιορτάζεται τα Χριστούγεννα και η ανάστασή του το Πάσχα, αλλά δεν έχω ξανακούσει να γιορτάζεται η ανάμνηση του θανάτου του.

Σάρα: Πράγματι, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα είναι δημοφιλείς γιορτές σε όλο τον κόσμο. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι το σημαντικό είναι να τηρούν την ανάμνηση του θανάτου του Ιησού. Αν έχεις λίγα λεπτά, θα χαιρόμουν να ανασκοπήσουμε τους λόγους για τους οποίους το κάνουν αυτό.

Βανέσα: Γιατί όχι. Έχω λίγο χρόνο.

Σάρα: Ο βασικότερος λόγος είναι ότι ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε αυτή την οδηγία στους ακολούθους του. Σκέψου τι συνέβη τη νύχτα πριν από το θάνατό του. Θυμάσαι εκείνο το ειδικό γεύμα που έφαγε μαζί με τους πιστούς ακολούθους του;

Βανέσα: Εννοείς το Μυστικό Δείπνο;

Σάρα: Ακριβώς. Ονομάζεται επίσης και Δείπνο του Κυρίου. Σε εκείνο το δείπνο, ο Ιησούς έδωσε σαφείς οδηγίες στους ακολούθους του. Μπορείς σε παρακαλώ να διαβάσεις τα λόγια του όπως είναι καταγραμμένα στο εδάφιο Λουκάς 22:19;

Βανέσα: Φυσικά. «Επίσης, πήρε ένα ψωμί, έκανε μια ευχαριστήρια προσευχή, το έσπασε και τους το έδωσε λέγοντας: “Αυτό σημαίνει το σώμα μου, το οποίο θα δοθεί για χάρη σας. Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου”».

Σάρα: Σε ευχαριστώ. Πρόσεξε την οδηγία του Ιησού στην τελευταία πρόταση του εδαφίου: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου». Φυσικά, ακριβώς πριν τους δώσει την οδηγία για την ανάμνηση, τους είχε πει ξεκάθαρα τι έπρεπε να θυμούνται σχετικά με αυτόν. Ο Ιησούς τούς είπε ότι θα έδινε τη ζωή του για χάρη των ακολούθων του. Εξέφρασε αυτή τη σκέψη με παρόμοια λόγια τα οποία είναι καταγραμμένα στο εδάφιο Ματθαίος 20:28: «Ο Γιος του ανθρώπου ήρθε, όχι για να τον διακονήσουν, αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». Με λίγα λόγια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του Ιησού για αυτόν ακριβώς το λόγο—για να τιμήσουν τη λυτρωτική θυσία που πρόσφερε ο Ιησούς. Ο θάνατός του σημαίνει ζωή για όλους τους υπάκουους ανθρώπους.

Βανέσα: Έχω ακούσει να λέγεται ότι ο Ιησούς πέθανε για να αποκτήσουμε εμείς ζωή. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά πώς γίνεται αυτό.

Σάρα: Και δεν είσαι η μόνη, Βανέσα. Το ζήτημα της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού είναι πολύ βαθύ. Αλλά είναι επίσης μια από τις πιο υπέροχες αλήθειες του Λόγου του Θεού. Μήπως όμως σε καθυστερώ;

Βανέσα: Όχι. Έχω λίγο χρόνο ακόμη.

Σάρα: Ωραία. Πρόσφατα διάβαζα για το ζήτημα του λύτρου, θα προσπαθήσω, λοιπόν, να σου το εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται.

Βανέσα: Εντάξει.

Σάρα: Για να κατανοήσουμε το λύτρο, πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε την κατάσταση που δημιούργησαν ο Αδάμ και η Εύα αμαρτάνοντας στον κήπο της Εδέμ. Ας διαβάσουμε το εδάφιο Ρωμαίους 6:23 το οποίο θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε το ζήτημα που περιλαμβάνεται. Θέλεις να το διαβάσεις εσύ;

Βανέσα: Βεβαίως. «Ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος, αλλά το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας».

Σάρα: Ευχαριστώ. Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά πώς αρχίζει το εδάφιο: «Ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος». Αυτός είναι ο απλός κανόνας τον οποίο έθεσε ο Θεός στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας—ο μισθός, ή αλλιώς η τιμωρία, για την αμαρτία είναι ο θάνατος. Φυσικά, στην αρχή κανένας δεν ήταν αμαρτωλός. Ο Αδάμ και η Εύα δημιουργήθηκαν τέλειοι, και όλα τους τα παιδιά θα είχαν γεννηθεί τέλεια. Συνεπώς, δεν υπήρχε λόγος να πεθάνει κανένας. Ο Αδάμ και η Εύα καθώς και όλοι οι απόγονοί τους είχαν την προοπτική αιώνιας, ευτυχισμένης ζωής. Αλλά όπως ξέρουμε, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι.

Βανέσα: Όντως, ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό.

Σάρα: Ακριβώς. Και όταν το έκαναν αυτό—όταν δηλαδή ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν να παρακούσουν τον Θεό—έπεσαν στην αμαρτία. Ουσιαστικά επέλεξαν την ατέλεια, επέλεξαν να γίνουν αμαρτωλοί. Αυτή η επιλογή είχε ολέθριες συνέπειες, όχι μόνο για τον Αδάμ και την Εύα, αλλά και για όλους τους απογόνους τους.

Βανέσα: Δηλαδή;

Σάρα: Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Σου αρέσει να μαγειρεύεις;

Βανέσα: Ναι! Μου αρέσει πολύ.

Σάρα: Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι μόλις αγόρασες μια ολοκαίνουρια φόρμα για να ψήνεις ψωμί. Αλλά πριν καν τη χρησιμοποιήσεις για πρώτη φορά, πέφτει κάτω και κάνει ένα μεγάλο βαθούλωμα. Πώς θα βγαίνουν όλα τα ψωμιά που θα ψήνεις σε αυτή τη φόρμα; Δεν θα έχουν και αυτά βαθούλωμα;

Βανέσα: Ναι, σίγουρα.

Σάρα: Με παρόμοιο τρόπο, όταν ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν να παρακούσουν τον Θεό, ήταν σαν να απέκτησαν «βαθούλωμα», το σημάδι της αμαρτίας και της ατέλειας. Και επειδή αμάρτησαν προτού αποκτήσουν παιδιά, όλα τους τα παιδιά γεννήθηκαν με το ίδιο «βαθούλωμα». Γεννήθηκαν όλα σε αμαρτωλή κατάσταση. Στη Γραφή, η λέξη «αμαρτία» αναφέρεται όχι μόνο σε πράξεις αλλά και στην κατάσταση που έχουμε κληρονομήσει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι παρότι εσύ και εγώ δεν είχαμε κάνει τίποτα κακό—ούτε καν είχαμε γεννηθεί όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν—μας καταδίκασαν μαζί με όλες τις μελλοντικές γενιές σε ατελή, αμαρτωλή ζωή που καταλήγει στο θάνατο. Όπως διαβάσαμε στο εδάφιο Ρωμαίους 6:23, η ποινή της αμαρτίας είναι θάνατος.

Βανέσα: Αυτό μου φαίνεται άδικο. Γιατί να υποφέρει ολόκληρη η ανθρωπότητα επ’ άπειρον εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ και της Εύας;

Σάρα: Έχεις δίκιο—όντως φαίνεται άδικο. Αλλά το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Ο Θεός, με την τέλεια δικαιοσύνη του, αποφάσισε ότι ο Αδάμ και η Εύα έπρεπε να πεθάνουν για τις αμαρτίες τους, αλλά δεν άφησε εμάς, τους απογόνους τους, χωρίς ελπίδα. Ο Θεός βρήκε τρόπο για να ξεφύγουμε από αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Εδώ έρχεται στο προσκήνιο η λυτρωτική θυσία του Ιησού. Ας δούμε ξανά το εδάφιο Ρωμαίους 6:23. Αφού πρώτα αναφέρει ότι «ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος», κατόπιν συνεχίζει: «Αλλά το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας». Συνεπώς, ο θάνατος του Ιησού ανοίγει το δρόμο για να ξεφύγουμε από την αμαρτία και το θάνατο.*

Σάρα: Υπάρχει και μια ακόμα λεπτομέρεια σε αυτό το εδάφιο που θα ήθελα να προσέξεις.

Βανέσα: Ναι; Ποια;

Σάρα: Το εδάφιο αναφέρει: «Το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας». Σκέψου, εφόσον ο Ιησούς ήταν αυτός που υπέφερε και πέθανε για εμάς δίνοντας τη ζωή του για χάρη μας γιατί το εδάφιο αναφέρει το λύτρο ως «το δώρο που δίνει ο Θεός»; Γιατί δεν λέει: «το δώρο που δίνει ο Ιησούς»;*

Βανέσα: Τι να πω; Δεν ξέρω.

Σάρα: Ο Αδάμ και η Εύα δημιουργήθηκαν από τον Θεό, και όταν παρήκουσαν στον κήπο της Εδέμ αμάρτησαν εναντίον Του. Πρέπει να πληγώθηκε βαθιά όταν τα δύο πρώτα ανθρώπινα παιδιά του στασίασαν εναντίον του. Αλλά ο Ιεχωβά διατύπωσε αμέσως τη λύση.* Σκοπός του ήταν ένα από τα πνευματικά του πλάσματα να έρθει στη γη, να ζήσει ως τέλειος άνθρωπος και τελικά να προσφέρει τη ζωή του ως λυτρωτική θυσία. Άρα όντως, η προμήθεια του λύτρου, στο σύνολό της, ήταν δώρο από τον Θεό. Το λύτρο όμως είναι δώρο του Θεού και με μια άλλη έννοια. Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς ένιωσε ο Θεός όταν θανατώθηκε ο Ιησούς;

Βανέσα: Όχι, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ.

Σάρα: Βλέπω παιχνίδια στην αυλή. Έχεις παιδιά;

Βανέσα: Ναι, έχω ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.

Σάρα: Μιας και είσαι γονέας σκέψου πώς θα ένιωσε ο ουράνιος Πατέρας του Ιησού, ο Ιεχωβά Θεός, την ημέρα που πέθανε ο Γιος του. Πώς ένιωσε όταν έβλεπε από τον ουρανό να συλλαμβάνουν, να χλευάζουν και να γρονθοκοπούν τον αγαπητό του Γιο; Και πώς θα ένιωσε ο Πατέρας βλέποντας να καρφώνουν τον Γιο του σε έναν ξύλινο πάσσαλο και να τον αφήνουν εκεί να αργοπεθαίνει βασανιστικά;

Βανέσα: Πρέπει να ένιωσε απαίσια. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό.

Σάρα: Φυσικά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς ακριβώς ένιωσε ο Θεός εκείνη τη μέρα. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι ότι έχει αισθήματα, όπως επίσης ξέρουμε και γιατί επέτρεψε να συμβεί όλο αυτό. Ένα πολύ γνωστό εδάφιο, το Ιωάννης 3:16, το εξηγεί πολύ όμορφα. Θα το διαβάσεις σε παρακαλώ;

Βανέσα: Ναι. «Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή».

Σάρα: Ευχαριστώ. Δες ξανά την αρχή του εδαφίου: «Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο». Εκεί βρίσκεται η ουσία—στην αγάπη. Η αγάπη υποκίνησε τον Θεό να στείλει τον Γιο του στη γη προκειμένου να πεθάνει για εμάς. Η λυτρωτική θυσία είναι πράγματι η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης που έγινε ποτέ. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συγκεντρώνονται κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του Ιησού για να θυμηθούν ακριβώς αυτό. Σε βοήθησαν καθόλου όσα είπαμε;

Βανέσα: Ναι. Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο για να μου πεις όλα αυτά.

Żydzi grzebali zmarłych szybko, zazwyczaj tego samego dnia. Były ku temu dwa powody. Po pierwsze, gorący klimat Bliskiego Wschodu przyśpiesza rozkład ciała. Po drugie, pozostawienie zwłok bez pogrzebu choćby na kilka dni uważano wtedy za hańbę dla zmarłego oraz jego rodziny.

W Ewangeliach i Dziejach Apostolskich opisano co najmniej cztery pogrzeby, które odbyły się od razu w dniu czyjejś śmierci (Mateusza 27:57-60; Dzieje 5:5-10; 7:60 do 8:2). Kiedy wiele stuleci wcześniej zmarła podczas podróży ukochana żona Jakuba, Rachela, mąż nie zabrał jej ciała do rodzinnego grobowca, lecz pochował ją w grobie „przy drodze do (...) Betlejem” (Rodzaju 35:19, 20, 27-29).

Biblijne opisy pogrzebów ukazują też, że Żydzi przykładali wielką wagę do przygotowywania zwłok do pochówku. Rodzina i przyjaciele obmywali ciało zmarłego, nacierali je oliwą z dodatkiem wonnych korzeni i owijali pasami płótna (Jana 19:39, 40; Dzieje 9:36-41). Inni, na przykład sąsiedzi, mogli przyjść i wyrazić swój żal oraz współczucie dla rodziny (Marka 5:38, 39).

Rodziny żydowskie zwykle składały zmarłych w jaskiniach i grobowcach wykutych w miękkiej skale, jaka występowała w wielu rejonach Izraela. Naśladowano w ten sposób patriarchów. Abraham, Sara, Izaak, Jakub i inni zostali pochowani w jaskini Machpela w pobliżu Hebronu (Rodzaju 23:19; 25:8, 9; 49:29-31; 50:13).

Ciało Jezusa złożono w grobowcu wyciosanym w masywie skalnym (Marka 15:46). Do takiego miejsca pochówku na ogół wchodziło się przez wąski otwór. Wewnątrz wydrążone były nisze, w których umieszczano zmarłych członków rodziny. W czasach Jezusa zazwyczaj czekano, aż ciało się rozłoży, po czym zbierano suche kości i wkładano je do kamiennej urny zwanej ossuarium. Dzięki temu w grobowcu mogły być potem pochowane kolejne osoby z danej rodziny.

Ponieważ Żydzi w myśl Prawa Mojżeszowego mieli w sabat odpoczywać, w tym dniu nie zajmowali się pogrzebami. Jezus umarł trzy godziny przed nastaniem sabatu, toteż niektóre zaprzyjaźnione osoby, w tym Józef z Arymatei, pochowały go, nie dopełniwszy wszystkich zwyczajowych przygotowań (Łukasza 23:50-56). Właśnie dlatego pewne kobiety po sabacie przyszły do grobowca, aby zająć się resztą zabiegów (Marka 16:1; Łukasza 24:1).

Strażnica — 2013

Οι Ιουδαίοι έθαβαν τους νεκρούς λίγο μετά το θάνατό τους, συνήθως αυθημερόν. Η ταφή έπρεπε να γίνεται αμέσως για δύο λόγους. Πρώτον, τα πτώματα αποσυντίθενται γρήγορα στο ζεστό κλίμα της Μέσης Ανατολής. Δεύτερον, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής, το να παραμείνει η σορός άταφη για ημέρες αποτελούσε προσβολή προς τον νεκρό και την οικογένειά του.

Τα Ευαγγέλια και το βιβλίο των Πράξεων αναφέρουν τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις ταφής που έλαβαν χώρα την ημέρα του θανάτου. (Ματθαίος 27:57-60· Πράξεις 5:5-10· 7:60–8:2) Αιώνες νωρίτερα, η Ραχήλ, η αγαπημένη σύζυγος του Ιακώβ, πέθανε ενόσω εκείνος και η οικογένειά του ταξίδευαν. Ο Ιακώβ δεν μετέφερε το σώμα της πίσω στον οικογενειακό τους τάφο, αλλά την έθαψε σε έναν τάφο «στο δρόμο για . . . τη Βηθλεέμ».—Γένεση 35:19, 20, 27-29.

Οι Βιβλικές περιγραφές των επικήδειων εθίμων αποκαλύπτουν ότι οι Ιουδαίοι ετοίμαζαν με μεγάλη φροντίδα τη σορό για τον ενταφιασμό. Συγγενείς και φίλοι έπλεναν το σώμα, το άλειβαν με μυρωδικά και εκλεκτό λάδι και το τύλιγαν με πανιά. (Ιωάννης 19:39, 40· Πράξεις 9:36-41) Γείτονες και άλλοι έρχονταν να συλλυπηθούν την οικογένεια και να της συμπαρασταθούν.—Μάρκος 5:38, 39.

Πολλές οικογένειες Ιουδαίων έθαβαν τους νεκρούς τους σε σπηλιές και σε μνήματα λαξευμένα στο μαλακό πέτρωμα που αφθονεί σε πολλά μέρη του Ισραήλ. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακολουθούσαν το υπόδειγμα των πατριαρχών. Ο Αβραάμ, η Σάρρα, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και άλλοι θάφτηκαν στη σπηλιά Μαχπελάχ κοντά στη Χεβρών.—Γένεση 23:19· 25:8, 9· 49:29-31· 50:13.

Ο Ιησούς θάφτηκε σε ένα μνήμα λαξευμένο στο βράχο. (Μάρκος 15:46) Ένας τέτοιος τάφος είχε συνήθως στενή είσοδο. Στο εσωτερικό, υπήρχαν αρκετές λαξευμένες κόγχες, δηλαδή εσοχές όμοιες με ράφια, όπου τοποθετούνταν τα σώματα των νεκρών συγγενών. Την εποχή του Ιησού, συνέλεγαν τα ξερά κόκαλα μετά την αποσύνθεση της σάρκας και τα έβαζαν στην οστεοθήκη, ένα πέτρινο κιβώτιο. Η οικογένεια δημιουργούσε έτσι χώρο για μελλοντικές ταφές.

Επειδή οι Ιουδαίοι αναπαύονταν το Σάββατο, σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή, δεν έκαναν κηδείες εκείνη την ημέρα. Εφόσον ο Ιησούς πέθανε περίπου τρεις ώρες προτού αρχίσει το Σάββατο, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία και άλλοι τον έθαψαν χωρίς να έχουν ετοιμάσει πλήρως το σώμα του για ταφή. (Λουκάς 23:50-56) Γι’ αυτό, κάποιες γυναίκες πήγαν στο μνήμα του Ιησού μετά το Σάββατο, ελπίζοντας να ολοκληρώσουν τη διαδικασία.—Μάρκος 16:1· Λουκάς 24:1.