The Librarian

Maybe I should have been much more clear in the beginning.
I feel similar to @Anna in that I was only wanting funny captions..... and look what has happened. Sigh.
We should all try to practice opening new topics when forking a conversation in the future. Or is it that my inner Librarian is just not feeling organized?
Anyways.....

Maybe I should have been much more clear in the beginning.
I feel similar to @Anna in that I was only wanting funny captions..... and look what has happened. Sigh.
We should all try to practice opening new topics when forking a conversation in the future. Or is it that my inner Librarian is just not feeling organized?
Anyways.....

Maybe I should have been much more clear in the beginning.
I feel similar to @Anna in that I was only wanting funny captions..... and look what has happened. Sigh.
We should all try to practice opening new topics when forking a conversation in the future. Or is it that my inner Librarian is just not feeling organized?
Anyways.....

JW Broadcasting—March 2017
 
 
 

music video for March 2017 broadcasting
"Building My Future With Jehovah"

 

greetings from Paris
from the jw broadcasting for march 2017 !

THANK YOU !!!
[jw-archive 'team']
 
 
 
 
 
 





 
 
 

Regional Convention in Pangasinan, Philippines
 

Jehovah’s Witnesses Public Talk Watchtower Study Meeting 5 March 2017
Via

Love is all
Yesterday, I knew the games to play
I though I knew the away
Life was meant to be
And now there's you
My foolish games are through
Now at last I have found
Just what makes this old world turn arround
Refrão
Love is all, I have to give
Love is all, as long as I shall live
(So) take it all and I'll always be there
When you call my name
I know now, the love is all
Every night, I long to hold you tight
Until the morning light
Shines into your eyes
Love me now
We'll get along somehow
Won't you please, take my hand
And together forever we'll stand

Malcolm James Roberts (31 March 1944 – 7 February 2003)[1] was an English traditional pop music singer, who enjoyed three hit singles from 1967 to 1969 in the UK Singles Chart.[2] as well as an actor and musical theatre star.
Career
Born in Blackley,[3] Manchester,[1] Roberts began his career in the entertainment industry as an actor. He had a small role in the TV show Coronation Street.[1] His work as Tony in West Side Story led to a role in the musical Maggie May at the Adelphi Theatre in 1964.[3]
His first single, "Time Alone Will Tell" reached number 45 in May 1967, followed by his biggest hit, "May I Have the Next Dream With You" in November 1968, reaching number 8 and staying on the charts for 15 weeks. His final hit, in November 1969, was "Love is All" (Les Reed, Barry Mason),[4] which reached number 12.[2] According to the sleeve notes of his 2001 retrospective CD collection, his recording career continued in Brazil, where he had a very affectionate reception and scored many hits.[5]
On 7 December 1968 he was the special guest singer in the 1968 Malta Song Festival held at the Plaza Theatre in Sliema Malta.[6]
He also appeared on American television on 6 November 1970, via The Tonight Show Starring Johnny Carson.[7] He had previously sung on both The Morecambe and Wise Show (1969) and The Kenneth Williams Show on the UK's BBC Television.[7] Roberts later appeared in pantomime, starring opposite Ronnie Corbett and Clodagh Rodgers in the 1971 production of Cinderella at the London Palladium. He represented Luxembourg at the Eurovision Song Contest 1985.[8] The song, "Children, Kinder, Enfants" was written by Ralph Siegel, Bernd Meinunger and Jean-Michel Beriat, all of whom had written Eurovision entries before, with Siegel and Meinunger writing the 1982 German winner. The group consisted of an international line-up of the UK's Roberts and Ireen Sheer, Dutch singer Margo (Annemieke Verdoorn), native Luxembourgian Franck Olivier, GermanChris Roberts and American Diane Solomon. The song was performed mainly in French, with a counterpane sung in English and German. They got 37 points and finished in 13th place.
In 1991, Roberts attempted alone to represent the UK, with his own composition, "One Love", but finished last in the A Song For Europe contest.
Roberts died of a heart attack on 7 February 2003.[1] He was buried at Remenham Cemetery near Henley-on-Thames on 20 February 2003.
- Wikipedia

What Is Agenda 21? Depopulation of 95% of The World By 2030
Most people are unaware that one of the greatest threats to their freedom may be a United Nations program which plans to depopulate 95% of the world.
The name of this plan is Agenda 21, and it was developed by the United Nations Department of Economic and Social Affairs, Division for Sustainable Development, as part of a sustainability policy.
According to the United Nations website, Agenda 21 is a “comprehensive plan of action to be taken globally, nationally and locally by organizations of the gUnited Nations system, government, and major groups, in every area in which humans have impact on the environment”.
https://worldtruth.tv/what-is-agenda-21-depopulation-of-95-of-the-world-by-2030/
http://www.un.org/esa/agenda21/natlinfo/wssd/summarypublication.pdf

World News - Money

"The Money's Always Right!"

 

ŻYCIORYS
Szczęśliwe życie dzięki poleganiu na Jehowie
Opowiada Malcolm Allen
Życie bywa nieprzewidywalne, niepewne, a nawet trudne do zniesienia. Ale ci, którzy nie polegają na własnym zrozumieniu, lecz na Jehowie, mogą liczyć na Jego błogosławieństwo. Przekonaliśmy się o tym wraz z żoną w ciągu naszego długiego, satysfakcjonującego życia. Oto nasza historia w pigułce.
MOI RODZICE poznali się w roku 1919 na kongresie Badaczy Pisma Świętego w Cedar Point w stanie Ohio. Pobrali się jeszcze w tym samym roku. Przyszedłem na świat w roku 1922, a dwa lata później — mój brat Paul. Moja żona Grace urodziła się w roku 1930. Jej rodzice Ruth i Roy Howellowie dorastali w rodzinach Badaczy Pisma Świętego. Jej dziadkowie byli przyjaciółmi brata Charlesa Russella.
Poznałem Grace w roku 1947, a 16 lipca 1949 roku wzięliśmy ślub. Wcześniej szczerze rozmawialiśmy o naszych planach na przyszłość. Postanowiliśmy zrezygnować z rodzicielstwa i zaangażować się w służbę pełnoczasową. 1 października 1950 roku zostaliśmy pionierami. Następnie w roku 1952 zaproszono nas do pracy w obwodzie.
SŁUŻBA W OBWODZIE I SZKOŁA GILEAD
Oboje czuliśmy, że bardzo potrzebujemy pomocy w wywiązywaniu się z tego nowego zadania. Ja mogłem uczyć się od doświadczonych braci, ale szukałem też jakiegoś wsparcia dla Grace. Zwróciłem się do Marvina Holiena, długoletniego przyjaciela rodziny, który przez lata był nadzorcą podróżującym: „Grace jest młoda i niedoświadczona. Czy znasz kogoś, z kim mogłaby przez jakiś czas powspółpracować i trochę się podszkolić?”. „Tak” — odparł. „Edna Winkle jest wytrawną pionierką i może jej bardzo pomóc”. Później Grace powiedziała o Ednie: „Dzięki niej przy drzwiach nie czułam się spięta. Potrafiła stosownie odpowiadać na zarzuty i nauczyła mnie tak słuchać domownika, żeby umiejętnie prowadzić rozmowę. Była dla mnie wymarzoną pomocą!”.
  Od lewej: Nathan Knorr, Malcolm Allen, Fred Rusk, Lyle Reusch, Andrew Wagner
Usługiwaliśmy w dwóch obwodach obejmujących stan Iowa i część stanów Minnesota i Dakota Południowa. Następnie zostaliśmy przeniesieni do obwodu obejmującego nowojorskie dzielnice Brooklyn i Queens. Do dziś pamiętamy, jak onieśmieleni czuliśmy się tym zadaniem. W obwodzie tym był zbór Brooklyn Heights, który spotykał się w Sali Królestwa w Betel i do którego należało wielu doświadczonych betelczyków. Po moim pierwszym przemówieniu służbowym wygłoszonym do tego zboru podszedł do mnie brat Nathan Knorr i powiedział coś w tym rodzaju: „Malcolm, poradziłeś nam, nad czym powinniśmy pracować, i to było stosowne. Pamiętaj, że gdybyś nam nie pomagał przez udzielanie życzliwych rad, organizacja nie miałaby z ciebie wielkiego pożytku. Trzymaj tak dalej!”. Po zebraniu przekazałem to Grace. Potem poszliśmy na górę do pokoju, w którym nocowaliśmy w Betel. Zmęczeni stresem, popłakaliśmy się.
„Gdybyś nam nie pomagał przez udzielanie życzliwych rad, organizacja nie miałaby z ciebie wielkiego pożytku. Trzymaj tak dalej!”
Kilka miesięcy później otrzymaliśmy zaproszenie do Szkoły Gilead, do 24 klasy, której zajęcia miały się zakończyć w lutym 1955 roku. Poinformowano nas, że niekoniecznie zostaniemy misjonarzami. Szkolenie to miało nas raczej przygotować do skuteczniejszej pracy w obwodzie. Było wspaniałym przeżyciem, które nauczyło nas więcej pokory.
  Fern i George Couchowie ze mną i z Grace w Gilead, rok 1954
Po ukończeniu Szkoły Gilead zostaliśmy skierowani do pracy w okręgu, który obejmował stany Indiana, Michigan i Ohio. W grudniu 1955 roku ku swemu zaskoczeniu otrzymaliśmy list od brata Knorra, w którym pisał: „Bądźcie ze mną całkowicie otwarci i szczerze mi powiedzcie. Czy chcielibyście przyjść do Betel i tu zostać (...) czy po jakimś okresie pracy w Betel chcielibyście otrzymać przydział za granicę? Jeśli wolicie działać w obwodzie i okręgu, poinformujcie mnie o tym”. Odpowiedzieliśmy, że chętnie przyjmiemy każde zadanie. Niemal od razu polecono nam stawić się w Betel.
NIEZAPOMNIANE LATA W BETEL
Do obowiązków, jakie powierzono mi podczas niezwykłych lat spędzonych w Betel, należało między innymi przemawianie w różnych miejscach kraju. Brałem też udział w szkoleniu wielu młodych mężczyzn, którzy potem otrzymywali odpowiedzialne zadania w organizacji Jehowy. Z czasem zacząłem pracować jako sekretarz brata Knorra w biurze organizującym ogólnoświatową działalność kaznodziejską.
  Pracuję w Dziale Służby, rok 1956
Ze szczególnym sentymentem wracam myślami do lat spędzonych w Dziale Służby. Współpracowałem tam z Thomasem (Budem) Sullivanem, który wcześniej przez wiele lat był nadzorcą tego działu. Ale wiele nauczyłem się też od innych braci. Jednym z nich był Fred Rusk, który miał za zadanie mnie szkolić. Z humorem wspominam naszą rozmowę, kiedy to zapytałem go: „Fred, dlaczego nanosisz tyle poprawek na niektóre moje listy?”. Roześmiał się, ale trzeźwiąco powiedział: „Malcolm, gdy coś mówisz, zawsze możesz coś do tego dopowiedzieć, ale gdy coś piszesz, zwłaszcza list stąd, musi to być jak najbardziej staranne i precyzyjne”. Potem po przyjacielsku dodał: „Głowa do góry — dobrze ci idzie, a z czasem będzie jeszcze lepiej”.
Przez lata Grace otrzymywała w Betel różne zadania, między innymi dbała o czystość pokoi mieszkalnych. Lubiła tę pracę. Jeszcze dzisiaj zdarza się, że jakiś brat, który jako młody chłopak trafił wtedy do Betel, mówi do niej z uśmiechem: „Nauczyłaś mnie porządnie ścielić łóżko i nawet nie wiesz, jak moja mama była ci wdzięczna”. Grace miała również przyjemność pracować w działach: czasopism, korespondencji i powielania nagrań. Dzięki tym rozmaitym zadaniom lepiej zrozumiała, że każda praca w organizacji Jehowy, bez względu na to, gdzie wykonywana, jest przywilejem i błogosławieństwem. Do dziś tak uważa.
ŻYCIOWE ZMIANY
W połowie lat siedemdziesiątych uświadomiliśmy sobie, że nasi starzejący się rodzice potrzebują coraz większej opieki. W końcu musieliśmy podjąć trudną decyzję. Nie chcieliśmy opuszczać Betel ani naszych współpracowników, których tak pokochaliśmy, ale troskę o rodziców uważałem za swój obowiązek. Dlatego z czasem wyjechaliśmy z Betel, mając jednak nadzieję, że kiedyś będziemy mogli wrócić.
Żeby zarobić na utrzymanie, zostałem agentem ubezpieczeniowym. Nie zapomnę, jak podczas szkolenia usłyszałem od kierownika: „Podstawą tego biznesu jest odwiedzanie ludzi wieczorami. Właśnie wtedy są w domach. Najważniejsze to nie przepuścić żadnego wieczoru”. Odparłem: „Z pewnością przemawia przez pana doświadczenie i szanuję to. Ale mam też pewne obowiązki w swoim zborze, których nigdy nie zaniedbywałem, i nie chcę tego zmieniać. Niektóre wieczory będę poświęcał na pracę, ale we wtorki i w czwartki mam bardzo ważne zebrania i muszę na nich być”. Jehowa naprawdę mi pobłogosławił za to, że nie opuszczałem zebrań ze względu na pracę świecką.
Gdy w lipcu 1987 roku moja mama zmarła w domu opieki, byliśmy przy niej. Przełożona pielęgniarek podeszła do Grace i powiedziała: „Pani Allen, proszę pójść do domu i trochę odpocząć. Każdy wie, że przez cały czas była pani przy swojej teściowej. Może być pani spokojna i mieć do siebie szacunek”.
W grudniu tego samego roku złożyliśmy wnioski do Betel. Chcieliśmy znowu usługiwać w miejscu, z którym byliśmy tak związani. Ale zaledwie kilka dni później u Grace wykryto raka okrężnicy. Po operacji i udanej terapii lekarze orzekli, że niebezpieczeństwo minęło. Tymczasem otrzymaliśmy z Betel list z zaleceniem, byśmy kontynuowali współpracę z miejscowym zborem. Byliśmy zdecydowani nie zwalniać tempa w służbie.
Z czasem otworzyła się przede mną możliwość pracy w Teksasie. Uznaliśmy, że cieplejszy klimat dobrze nam zrobi, i rzeczywiście tak jest. Mieszkamy tu już jakieś 25 lat, otoczeni troskliwymi braćmi i siostrami, do których bardzo się przywiązaliśmy.
CZEGO SIĘ NAUCZYLIŚMY
Grace walczy z nawrotami raka — okrężnicy, tarczycy, a ostatnio również piersi. Ale nigdy nie narzeka na swój los. Nie podważa też zasady zwierzchnictwa i współpracy. Nieraz jest pytana: „Dzięki czemu wasz związek jest taki udany i oboje promieniejecie szczęściem?”. Wtedy podaje cztery powody: „Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. W ciągu dnia często rozmawiamy. Lubimy codziennie spędzać ze sobą czas. Nigdy nie kładziemy się spać pogniewani”. Oczywiście zdarza nam się nadepnąć sobie na odcisk, ale przebaczamy i zapominamy — to naprawdę działa.
„Zawsze polegaj na Jehowie i akceptuj to, co On dopuszcza”
Ze wszystkich swoich przeżyć wyciągnęliśmy kilka cennych wniosków:
Zawsze polegaj na Jehowie i akceptuj to, co On dopuszcza. Nigdy nie opieraj się na własnym zrozumieniu (Prz. 3:5, 6; Jer. 17:7).
Szukaj kierownictwa w Słowie Jehowy bez względu na to, czego dotyczy sprawa. Posłuszeństwo wobec Jehowy i Jego praw ma kluczowe znaczenie (Rzym. 6:16;Hebr. 4:12).
W życiu najbardziej liczy się jedno — zyskanie dobrego imienia u Jehowy. Stawiaj Jego sprawy na pierwszym miejscu i nie zabiegaj o bogactwa materialne (Prz. 28:20; Kazn. 7:1; Mat. 6:33, 34).
Proś Jehowę, żebyś mógł być tak owocny i aktywny w służbie dla Niego, jak to tylko możliwe. Koncentruj się na tym, co możesz robić, a nie na tym, czego nie możesz (Mat. 22:37; 2 Tym. 4:2).
Pamiętaj, że nie ma innej organizacji, która cieszyłaby się uznaniem i błogosławieństwem Jehowy (Jana 6:68).
Zarówno ja, jak i Grace służymy Jehowie od przeszło 75 lat, w tym blisko 65 lat jako małżeństwo. Przez lata tej wspólnej służby zaznaliśmy wiele radości. Modlimy się, żeby wszyscy nasi bracia i siostry tak samo się przekonali, jak szczęśliwe życie można prowadzić dzięki poleganiu na Jehowie.
 
Zobacz Strażnicę z 15 października 2013 roku, strony 17-20.
 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Στηριχτήκαμε στον Ιεχωβά και Ευλογηθήκαμε
Αφήγηση από τον Μάλκολμ Άλεν
Ώρες ώρες, η ζωή είναι απρόβλεπτη, αβέβαιη, ακόμη και σκληρή. Αλλά ο Ιεχωβά ευλογεί όσους στηρίζονται σε εκείνον και όχι στη δική τους κατανόηση. Αυτό έχουμε μάθει η σύζυγός μου και εγώ στη μακρόχρονη και γεμάτη ευλογίες ζωή μας. Επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ την ιστορία μας.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ και η μητέρα μου γνωρίστηκαν το 1919 στη συνέλευση των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο. Παντρεύτηκαν το ίδιο έτος. Εγώ γεννήθηκα το 1922 ενώ ο αδελφός μου, ο Πολ, δύο χρόνια αργότερα. Η σύζυγός μου, η Γκρέις, γεννήθηκε το 1930. Οι παππούδες της ήταν Σπουδαστές της Γραφής και φίλοι του αδελφού Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ, και οι γονείς της, ο Ρόι και η Ρουθ Χάουελ, μεγάλωσαν ως Σπουδαστές της Γραφής.
Γνώρισα την Γκρέις το 1947 και παντρευτήκαμε στις 16 Ιουλίου 1949. Πριν από το γάμο μας, κάναμε ανοιχτές συζητήσεις για το μέλλον μας. Πήραμε την απόφαση να γίνουμε ολοχρόνιοι διάκονοι και να μην αναλάβουμε την ευθύνη της τεκνοποίησης. Την 1η Οκτωβρίου 1950, αρχίσαμε μαζί το σκαπανικό. Έπειτα, το 1952, προσκληθήκαμε στο έργο περιοχής.
ΕΡΓΟ ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΑΑΔ
Και οι δυο μας νιώθαμε ότι είχαμε μεγάλη ανάγκη από βοήθεια για να τα καταφέρουμε στον καινούριο διορισμό μας. Αν και εγώ είχα την ευκαιρία να μαθαίνω από έμπειρους αδελφούς, ήθελα να δοθεί βοήθεια και στην Γκρέις. Γι’ αυτό, πλησίασα τον Μάρβιν Χολίν, έναν παλιό οικογενειακό μας φίλο με πείρα στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, και τον ρώτησα: «Η Γκρέις είναι νέα και άπειρη. Μπορείς να συστήσεις κάποια αδελφή ώστε να συνεργαστεί για λίγο μαζί της και να την εκπαιδεύσει;» «Βεβαίως», απάντησε εκείνος. «Η Έντνα Γουίνκλ είναι έμπειρη σκαπάνισσα και μπορεί να τη βοηθήσει πολύ». Αργότερα, η Γκρέις είπε για την Έντνα: «Με έκανε να νιώθω άνετα στις πόρτες. Μπορούσε να χειρίζεται καλά τις αντιρρήσεις και μου έμαθε να ακούω τον οικοδεσπότη ώστε να ξέρω πώς ακριβώς να απαντήσω. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν!»
  Από αριστερά: Νάθαν Νορ, Μάλκολμ Άλεν, Φρεντ Ρασκ, Λάιλ Ρόις, Άντριου Γουάγκνερ
Η Γκρέις και εγώ υπηρετούσαμε σε δύο περιοχές στην πολιτεία της Αϊόβα, οι οποίες περιλάμβαναν και τμήματα των πολιτειών Μινεσότα και Νότια Ντακότα. Κατόπιν μεταφερθήκαμε στην 1η Περιοχή της Νέας Υόρκης, στην οποία ανήκαν οι δήμοι του Μπρούκλιν και του Κουίνς. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πόσο ελλιπείς νιώθαμε σε αυτόν το διορισμό. Η περιοχή περιλάμβανε την Εκκλησία Μπρούκλιν Χάιτς, η οποία συναθροιζόταν στην Αίθουσα Βασιλείας του Μπέθελ και είχε πολλούς έμπειρους Μπεθελίτες. Μετά την πρώτη μου υπηρεσιακή ομιλία σε αυτή την εκκλησία, με πλησίασε ο αδελφός Νάθαν Νορ και μου είπε: «Μάλκολμ, μας έδωσες κάποιες συμβουλές για πράγματα στα οποία πρέπει να εργαστούμε, και καλά έκανες. Μην ξεχνάς, αν δεν μας βοηθάς δίνοντάς μας στοργικές συμβουλές, δεν θα είσαι και πολύ χρήσιμος στην οργάνωση. Συνέχισε το καλό σου έργο». Μετά τη συνάθροιση, το είπα στην Γκρέις. Αργότερα, ανεβήκαμε στο δωμάτιο του Μπέθελ όπου φιλοξενούμασταν. Εξαντλημένοι από την αγωνία, ξεσπάσαμε σε κλάματα.
«Αν δεν μας βοηθάς δίνοντάς μας στοργικές συμβουλές, δεν θα είσαι και πολύ χρήσιμος στην οργάνωση. Συνέχισε το καλό σου έργο»
Έπειτα από λίγους μήνες, πήραμε μια επιστολή που μας προσκαλούσε να παρακολουθήσουμε την 24η τάξη της Σχολής Γαλαάδ, η οποία θα αποφοιτούσε το Φεβρουάριο του 1955. Προτού πάμε στη σχολή, μας πληροφόρησαν ότι αυτή η εκπαίδευση δεν θα μας προετοίμαζε κατ’ ανάγκην για το ιεραποστολικό έργο—θα μας εξόπλιζε για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Εκείνη η σχολή ήταν μια υπέροχη εμπειρία που μας δίδαξε να είμαστε ταπεινοί.
  Η Φερν και ο Τζορτζ Κάουτς με την Γκρέις και εμένα στη Γαλαάδ, το 1954
Όταν ολοκληρώσαμε τα μαθήματα, διοριστήκαμε στο έργο περιφερείας. Η περιφέρειά μας περιλάμβανε τις πολιτείες Ιντιάνα, Μίσιγκαν και Οχάιο. Κατόπιν, το Δεκέμβριο του 1955, λάβαμε ξαφνικά μια επιστολή από τον αδελφό Νορ η οποία έλεγε: «Απαντήστε μου εντελώς ανοιχτά και ειλικρινά. Πείτε μου αν είστε πρόθυμοι να έρθετε στο Μπέθελ και να μείνετε εδώ . . . ή να αναλάβετε κάποιον διορισμό στο εξωτερικό αφού πρώτα μείνετε για λίγο στο Μπέθελ. Αν πάλι προτιμάτε το έργο περιοχής και περιφερείας, θα ήθελα να το γνωρίζω». Απαντήσαμε ότι θα αναλαμβάναμε μετά χαράς οποιονδήποτε διορισμό. Σχεδόν αμέσως, προσκληθήκαμε στο Μπέθελ!
ΤΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ
Στα συναρπαστικά χρόνια που υπηρετήσαμε στο Μπέθελ, χειρίστηκα διορισμούς ομιλιών και διδασκαλίας σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνέβαλα στην εκπαίδευση και στην υποβοήθηση πολλών νεαρών οι οποίοι εν καιρώ ανέλαβαν μεγαλύτερες ευθύνες στην οργάνωση του Ιεχωβά. Αργότερα, υπηρέτησα ως γραμματέας του αδελφού Νορ στο γραφείο που συντόνιζε το παγκόσμιο έργο κηρύγματος.
  Στο Τμήμα Υπηρεσίας, το 1956
Ιδιαίτερα ευχάριστα ήταν τα χρόνια που ήμουν στο Τμήμα Υπηρεσίας. Εκεί συνεργάστηκα με τον Τ. Τζ. (Μπαντ) Σάλιβαν, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως επίσκοπος εκείνου του τμήματος επί πολλά χρόνια. Αλλά έμαθα πολλά και από άλλους αδελφούς. Ένας από αυτούς ήταν ο Φρεντ Ρασκ, ο οποίος διορίστηκε να με εκπαιδεύσει. Θυμάμαι που κάποτε τον ρώτησα: «Φρεντ, γιατί μερικές φορές κάνεις τόσες αλλαγές στις επιστολές μου;» Εκείνος γέλασε, αλλά μετά είπε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «Όταν λες κάτι προφορικά, Μάλκολμ, έχεις την ευκαιρία να το εξηγήσεις με περισσότερα λόγια, αλλά όταν το γράφεις, και μάλιστα εκ μέρους του γραφείου, πρέπει να είναι όσο πιο σαφές και ακριβές γίνεται». Έπειτα, είπε με καλοσύνη: «Μη στενοχωριέσαι—τα πας καλά, και με τον καιρό, θα τα καταφέρνεις περίφημα».
Τα χρόνια που ζήσαμε στο Μπέθελ, η Γκρέις εργάστηκε σε διάφορους διορισμούς—μεταξύ αυτών και ως νοικοκυρά στα δωμάτια. Της άρεσε πολύ αυτό που έκανε. Ακόμη και σήμερα, όταν συναντούμε κάποιους αδελφούς που τότε ήταν νεαροί στο Μπέθελ, της λένε με χαμόγελο: «Από εσένα έμαθα πώς να στρώνω το κρεβάτι μου, και η μητέρα μου ήταν πολύ χαρούμενη γι’ αυτό». Η Γκρέις εργάστηκε επίσης στα τμήματα Περιοδικών, Αλληλογραφίας και Αντιγραφής Κασετών. Αυτοί οι διαφορετικοί διορισμοί τη βοήθησαν να συνειδητοποιήσει πως, ό,τι και αν κάνουμε ή όπου και αν υπηρετούμε στην οργάνωση του Ιεχωβά, πρέπει να το θεωρούμε προνόμιο και ευλογία. Το ίδιο εξακολουθεί να νιώθει και σήμερα.
ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι οι ηλικιωμένοι γονείς μας χρειάζονταν περισσότερη φροντίδα. Έπρεπε να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση. Δεν θέλαμε να αφήσουμε το Μπέθελ και τους συνεργάτες μας τους οποίους είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ. Ωστόσο, ένιωθα ότι είχα την ευθύνη να φροντίσω τους γονείς μας. Έτσι λοιπόν, τελικά φύγαμε από το Μπέθελ, με την ελπίδα πως, όταν η κατάστασή μας θα άλλαζε, ίσως επιστρέφαμε.
Για να έχουμε ένα εισόδημα, άρχισα να εργάζομαι ως ασφαλιστής. Δεν θα ξεχάσω τα λόγια που μου είπε κάποιος διευθυντής όταν εκπαιδευόμουν: «Ο κορμός αυτής της επιχείρησης είναι οι βραδινές επισκέψεις. Τότε μπορείς να δεις τους ανθρώπους. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να είσαι κάθε βράδυ εκεί, στα σπίτια τους». Του απάντησα: «Είμαι βέβαιος ότι μιλάτε εκ πείρας, και το σέβομαι. Αλλά έχω και ευθύνες πνευματικής φύσης τις οποίες δεν αμέλησα ποτέ, ούτε και σκοπεύω να τις αμελήσω τώρα. Θα κάνω κάποιες βραδινές επισκέψεις, αλλά την Τρίτη και την Πέμπτη πρέπει να παρακολουθώ κάποιες πολύ σημαντικές συναθροίσεις». Ο Ιεχωβά με ευλόγησε που δεν έχασα συναθροίσεις εξαιτίας της εργασίας μου.
Όταν η μητέρα μου πέθανε σε έναν οίκο ευγηρίας τον Ιούλιο του 1987, ήμασταν στο προσκεφάλι της. Η προϊσταμένη νοσοκόμα πλησίασε την Γκρέις και της είπε: «Κυρία Άλεν, πηγαίνετε σπίτι να ξεκουραστείτε. Όλοι ξέρουν ότι δεν φύγατε ούτε στιγμή από το πλευρό της πεθεράς σας. Μπορείτε να έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας».
Το Δεκέμβριο του 1987, κάναμε ξανά αίτηση για το αγαπημένο μας Μπέθελ. Αλλά λίγες μέρες αργότερα, μάθαμε ότι η Γκρέις είχε καρκίνο του παχέος εντέρου. Έκανε εγχείρηση και, αφού ανέρρωσε, οι γιατροί είπαν ότι είχε θεραπευτεί από τον καρκίνο. Στο μεταξύ, όμως, πήραμε μια επιστολή από το Μπέθελ που σύστηνε να συνεχίσουμε τη διακονία μας στην τοπική εκκλησία. Ήμασταν αποφασισμένοι να παραμείνουμε δραστήριοι στο έργο της Βασιλείας.
Αργότερα, εμφανίστηκε μια ευκαιρία για εργασία στο Τέξας. Σκεφτήκαμε ότι το θερμότερο κλίμα του θα μας έκανε καλό, και όντως έτσι ήταν. Τα τελευταία 25 περίπου χρόνια εδώ στο Τέξας, περιστοιχιζόμαστε από στοργικούς αδελφούς και αδελφές με τους οποίους νιώθουμε πολύ δεμένοι.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Η Γκρέις είχε κατά καιρούς προβλήματα με τον καρκίνο του εντέρου και του θυρεοειδούς, πρόσφατα δε εμφανίστηκε και καρκίνος του μαστού. Αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε για τις δυσκολίες της ούτε αμφισβήτησε τις αρχές της ηγεσίας και της συνεργασίας. Συχνά, τη ρωτούν: «Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας που έχετε ως ζευγάρι και της ευτυχίας που ακτινοβολείτε και οι δυο σας;» Εκείνη αναφέρει τέσσερις λόγους: «Είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Επικοινωνούμε τακτικά σε καθημερινή βάση. Μας αρέσει πολύ να κουβεντιάζουμε κάθε μέρα. Και ποτέ δεν πέφτουμε για ύπνο μαλωμένοι». Πού και πού, βέβαια, εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον, αλλά συγχωρούμε και ξεχνάμε—μια τακτική που βγαίνει πάντα σε καλό.
«Να στηρίζεσαι πάντα στον Ιεχωβά και να δέχεσαι οτιδήποτε επιτρέπει»
Μέσα από όλες τις δοκιμασίες που έχουμε περάσει, αντλήσαμε μερικά καλά διδάγματα:
 Να στηρίζεσαι πάντα στον Ιεχωβά και να δέχεσαι οτιδήποτε επιτρέπει. Ποτέ μη στηρίζεσαι στη δική σου κατανόηση.—Παρ. 3:5, 6· Ιερ. 17:7.
 Να βασίζεσαι στο Λόγο του Ιεχωβά για καθοδηγία σε κάθε ζήτημα. Η υπακοή στον Ιεχωβά και στους νόμους του είναι ζωτική. Δεν υπάρχει μέση οδός—ή είσαι υπάκουος ή δεν είσαι.—Ρωμ. 6:16· Εβρ. 4:12.
 Ένα πράγμα στη ζωή έχει τη μεγαλύτερη σημασία—το να κάνεις καλό όνομα ενώπιον του Ιεχωβά. Να βάζεις πρώτα τα συμφέροντά του, όχι την επιδίωξη πλούτου.—Παρ. 28:20· Εκκλ. 7:1· Ματθ. 6:33, 34.
 Να προσεύχεσαι στον Ιεχωβά ζητώντας του να είσαι όσο το δυνατόν πιο παραγωγικός και δραστήριος στην υπηρεσία του. Να σκέφτεσαι τι μπορείς να κάνεις, όχι τι δεν μπορείς.—Ματθ. 22:37· 2 Τιμ. 4:2.
 Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη οργάνωση που να έχει την ευλογία και την εύνοια του Ιεχωβά.—Ιωάν. 6:68.
Η Γκρέις και εγώ υπηρετούμε τον Ιεχωβά πάνω από 75 χρόνια, και ως ζευγάρι σχεδόν 65 χρόνια. Όλες αυτές τις δεκαετίες, η ζωή μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά υπήρξε υπέροχη. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να γευτούν όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μας πόσο ευλογημένη είναι η ζωή όταν στηρίζεσαι στον Ιεχωβά.
 
Βλέπε Σκοπιά, 15 Οκτωβρίου 2013, σελ. 17-20.
 

Germany Courts Recognize Conventions of Jehovah’s Witnesses as Religious Holidays.pdf

Consider some of the evidence that can build confidence in the Bible’s divine origin.
Source

Sample Listen to God Bible Study​—Pages 8-9

Via

Sample Memorial Invitation Presentation 2017

Via

March: Sample Watchtower Presentation

Via

Sample Memorial Invitation Presentation 2017

Via

Sample Jehovah’s Will Bible Study—Lesson 8

Via