Από Αξιωματικός των Ες‐Ες Υπηρέτης του Αληθινού Θεού

[ARchiv@L]

Ήμουν αξιωματικός στα γερμανικά Ες-Ες, την επίλεκτη φρουρά του Χίτλερ, και υπηρετούσα στο κάστρο Βέβελσμπουργκ. Τον Απρίλιο του 1945, διατάχθηκα να εκτελέσω κάποιους κρατουμένους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης εκεί κοντά. Επρόκειτο για Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα Ες-Ες απαιτούσαν τυφλή υπακοή στην εξουσία. Αυτό μου δημιούργησε ένα ηθικό δίλημμα. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1922 σε ένα χωριό κοντά στον ποταμό Ρήνο στη Γερμανία. Παρότι στην περιοχή κυριαρχούσε το Ρωμαιοκαθολικό στοιχείο, η οικογένειά μας ανήκε σε μια ομάδα Πιετιστών, ενός θρησκευτικού κινήματος που εμφανίστηκε το 17ο αιώνα. Το 1933, όταν ήμουν 11 χρονών, ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία στη Γερμανία. Λίγα χρόνια αργότερα, επειδή διέπρεπα τόσο στα μαθήματα όσο και στον αθλητισμό, επιλέχθηκα για να φοιτήσω σε μια ακαδημία κοντά στο Μαρίενμπουργκ, το σημερινό Μάλμπορκ της Πολωνίας. Εκεί, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, διαποτίστηκα από την εθνικοσοσιαλιστική, ή ναζιστική, ιδεολογία. Οι σπουδαστές διδάσκονταν την τιμή, την επιμέλεια, την πιστότητα, την υπακοή, το αίσθημα του καθήκοντος και τον ευλαβικό σεβασμό για τη γερμανική μας κληρονομιά.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και τα Ες-Ες

Όταν ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος το 1939, κατατάχθηκα στο τάγμα των Ες-Ες Λαϊμπσταντάρτε Άντολφ Χίτλερ, μια επίλεκτη στρατιωτική μονάδα, την οποία διοικούσε ο Χίτλερ αυτοπροσώπως. Αυτή παρείχε σωματοφύλακες για κυβερνητικούς αξιωματούχους και χρησιμοποιούνταν για ειδικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Βρέθηκα σε μάχες στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία και στην Ελλάδα. Όταν ήμουν στη Βουλγαρία, παρακολούθησα μια λειτουργία την οποία τέλεσε κάποιος στρατιωτικός ιερέας. Τότε αναρωτήθηκα: “Άραγε κάνει και ο εχθρός τις ίδιες λειτουργίες; Ευλογεί ο Θεός τον πόλεμο; Υποστηρίζει κάποια παράταξη;”

Αργότερα, επιλέχθηκα να φοιτήσω στη Γιούνκερσούλε, μια ακαδημία για νεαρούς που προορίζονταν να γίνουν υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί. Έπειτα, αποσπάστηκα σε μια μονάδα η οποία φρουρούσε το αρχηγείο του Ράιχ στο Βερολίνο, όπου κάποια φορά είδα τον Χίτλερ να ουρλιάζει σε έναν υψηλά ιστάμενο πολιτικό μπροστά σε κόσμο. “Απαράδεκτη συμπεριφορά”, σκέφτηκα, αλλά δεν τόλμησα να το ξεστομίσω!

Στο Βερολίνο γνώρισα την Ίνγκε, που επίσης εργαζόταν στο αρχηγείο. Ενώ ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε, απροσδόκητα η μονάδα μου μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο ρωσικό μέτωπο—χωρίς επαρκή χειμερινό ιματισμό! Εμείς οι στρατιώτες δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που συνέβαινε, καθώς το χειμώνα του 1941-1942 η θερμοκρασία έπεφτε κάτω από τους μείον 30 βαθμούς Κελσίου. Εκεί μου απονεμήθηκε για δεύτερη φορά ο Σιδηρούς Σταυρός. Αργότερα, έπειτα από σοβαρό τραυματισμό, μεταφέρθηκα αεροπορικώς πίσω στη Γερμανία. Με την Ίνγκε παντρευτήκαμε το 1943.

Έπειτα μετατέθηκα στο αρχηγείο του Χίτλερ στο Ομπερζάλτσμπεργκ, στα βουνά της Βαυαρίας. Εκεί βρισκόταν και ο Χάινριχ Χίμλερ, ο επικεφαλής των Ες-Ες, ο οποίος κανόνισε να με φροντίζει ο προσωπικός του μασέρ και γιατρός, ο Φέλιξ Κέρστεν. Αργότερα έμαθα ότι ο Κέρστεν είχε ένα κτήμα, το Χαρτσβάλντε, κοντά στο Βερολίνο. Προς το τέλος του πολέμου, ζήτησε από τον Χίμλερ να επιτρέψει σε Μάρτυρες του Ιεχωβά από κάποιο κοντινό στρατόπεδο συγκέντρωσης να εργαστούν εκεί. Ο Χίμλερ συμφώνησε, και ο Κέρστεν τούς φέρθηκε με σεβασμό. Μια Μάρτυρας του Ιεχωβά η οποία εργαζόταν για τον Κέρστεν στη Σουηδία έβαζε κάθε φορά στη βαλίτσα του μια Σκοπιά για τους Μάρτυρες στη Γερμανία.*

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Μπαίνουν στη Ζωή Μου

Στα τέλη του 1944, ο Χίμλερ με διόρισε προσωπικό υπασπιστή ενός στρατηγού των Ες-Ες ο οποίος ήταν διοικητής του κάστρου Βέβελσμπουργκ, ενός οχυρού 400 ετών κοντά στην πόλη Πάντερμπορν. Ο Χίμλερ σκόπευε να μετατρέψει το Βέβελσμπουργκ σε ναό της ιδεολογίας των Ες-Ες. Κοντά στο οχυρό βρισκόταν το μικρό στρατόπεδο συγκέντρωσης Νιντερχάγκεν, το οποίο στέγαζε μια ιδιαίτερη κατηγορία κρατουμένων—τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι αποκαλούνταν και Σπουδαστές της Γραφής.

Ένας κρατούμενος ονόματι Ερνστ Σπεχτ ήρθε αρκετές φορές να μου κάνει κάποιες θεραπείες. «Καλημέρα σας, κύριε», έλεγε όταν με έβλεπε.

Κάποια μέρα τον ρώτησα αυστηρά: «Γιατί δεν λες “Χάιλ Χίτλερ!”;»

Εκείνος απάντησε διακριτικά: «Μεγαλώσατε σε Χριστιανική οικογένεια;»

«Ναι. Μεγάλωσα ως Πιετιστής».

«Τότε θα ξέρετε ότι η Αγία Γραφή υπόσχεται πως η σωτηρία (χάιλ, στη γερμανική) έρχεται μόνο μέσω ενός προσώπου, του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό δεν μπορώ να πω “Χάιλ Χίτλερ!”»

Κατάπληκτος και συνάμα εντυπωσιασμένος, τον ρώτησα: «Γιατί είσαι εδώ;»

«Είμαι Σπουδαστής της Γραφής», απάντησε.

Οι συζητήσεις με τον Ερνστ και με έναν άλλον Μάρτυρα, τον Έριχ Νικολάιτσιγκ, ο οποίος εργαζόταν ως κουρέας, άγγιξαν την καρδιά μου. Αλλά αυτού του είδους οι συζητήσεις απαγορεύονταν, και ο διοικητής μου με διέταξε να σταματήσω. Παρ’ όλα αυτά, πίστευα ότι αν κάθε άνθρωπος στη Γερμανία—μια αποκαλούμενη Χριστιανική χώρα με εκατομμύρια θρησκευόμενους—συμπεριφερόταν όπως οι Μάρτυρες, δεν θα είχε γίνει πόλεμος. “Να τους θαυμάζουν έπρεπε, όχι να τους διώκουν”, σκεφτόμουν.

Εκείνο το διάστημα, μια χήρα τηλεφώνησε σε αλλόφρονα κατάσταση και ζήτησε μεταφορικό μέσο για το γιο της, ο οποίος χρειαζόταν επειγόντως εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Έδωσα αμέσως εντολή για τη μεταφορά του, αλλά ο διοικητής μου ανακάλεσε την εντολή. Γιατί; Επειδή ο σύζυγος εκείνης της γυναίκας είχε εκτελεστεί ως μέλος της ομάδας που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Χίτλερ τον Ιούλιο του 1944. Το παιδί πέθανε, και εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για να το βοηθήσω. Αυτό το περιστατικό βαραίνει τη συνείδησή μου μέχρι σήμερα.

Παρότι δεν ήμουν ούτε 25 χρονών, άρχισα να βλέπω τη ζωή όπως πραγματικά είναι—όχι όπως την παρουσίαζε η ναζιστική προπαγάνδα. Ταυτόχρονα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και οι διδασκαλίες τους κέρδιζαν ολοένα και περισσότερο το θαυμασμό μου. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε στην πιο κρίσιμη απόφαση της ζωής μου.

Τον Απρίλιο του 1945, καθώς τα Συμμαχικά στρατεύματα πλησίαζαν, ο διοικητής μου έσπευσε να φύγει από το Βέβελσμπουργκ. Έπειτα κατέφθασε μια μονάδα με εντολές από τον Χίμλερ να καταστρέψουμε το οχυρό και να σκοτώσουμε τους φυλακισμένους. Ο διοικητής του κοντινού στρατοπέδου συγκέντρωσης μου έδωσε έναν κατάλογο των κρατουμένων που έπρεπε να εκτελεστούν—όλους τους Μάρτυρες. Γιατί; Είχε ακουστεί ότι αυτοί ήξεραν πού βρίσκονταν κάποια πολύτιμα έργα τέχνης που είχε αρπάξει το Τρίτο Ράιχ και τα οποία ήταν προφανώς κρυμμένα σε ορισμένα από τα κτίρια. Αυτό το μυστικό δεν έπρεπε να διαρρεύσει! Τι θα έκανα, λοιπόν, εγώ με την εντολή εκτέλεσης;

Πλησίασα το διοικητή του στρατοπέδου και είπα: «Τα αμερικανικά στρατεύματα έρχονται. Δεν νομίζετε ότι είναι καλύτερα να φύγετε εσείς και οι άντρες σας;» Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να τον πείσω! Και τότε έκανα το αδιανόητο για έναν αξιωματικό των Ες-Ες—παρήκουσα διαταγή, και οι Μάρτυρες έζησαν.

Τιμή μου να Είμαι Αδελφός Τους

Μετά τον πόλεμο, η Ίνγκε και εγώ ήρθαμε σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και αρχίσαμε να κάνουμε επισταμένη μελέτη της Γραφής. Μας βοήθησε μια από αυτούς ονόματι Αουγκούστε, καθώς και άλλα άτομα. Οι τραυματισμοί μου από τον πόλεμο και η σκληρή μεταπολεμική περίοδος έκαναν τη ζωή δύσκολη. Παρ’ όλα αυτά, αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά και βαφτιστήκαμε—εγώ το 1948, η Ίνγκε το 1949.

Κάποια φορά τη δεκαετία του 1950, αρκετοί Μάρτυρες οι οποίοι στη διάρκεια του πολέμου βρίσκονταν στο Βέβελσμπουργκ διευθέτησαν να ξανασυναντηθούν εκεί. Μεταξύ αυτών ήταν ο Ερνστ Σπεχτ, ο Έριχ Νικολάιτσιγκ και ένας άλλος πιστός κρατούμενος, ο Μαξ Χόλβεγκ. Το θεωρώ μεγάλη μου τιμή να αποκαλούμαι αδελφός τους, διότι αυτοί οι θαρραλέοι άνθρωποι του Θεού διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να μου δώσουν μαρτυρία. Στη συνάντηση αυτή ήταν και η Μάρτα Νίμαν, η οποία είχε διατελέσει γραμματέας στο Βέβελσμπουργκ. Είχε και εκείνη εντυπωσιαστεί βαθιά από τη διαγωγή των Μαρτύρων και είχε αφιερωθεί στον Ιεχωβά.

Κοιτώντας στο παρελθόν, βλέπω πάμπολλες αποδείξεις ότι «ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του [Σατανά του Διαβόλου]»—κάτι που δεν αντιλαμβανόμουν ως αφελής, ιδεαλιστής νεαρός. (1 Ιωάννη 5:19) Βλέπω επίσης καθαρά την τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να υπηρετεί κάποιος τυραννικά καθεστώτα σαν του Χίτλερ και στο να υπηρετεί τον Ιεχωβά. Αυτά τα καθεστώτα απαιτούν τυφλή υπακοή, ενώ ο Ιεχωβά θέλει να τον υπηρετούμε από αγάπη που βασίζεται σε ακριβή γνώση της προσωπικότητάς του και των σκοπών του όπως αποκαλύπτονται στην Αγία Γραφή. (Λουκάς 10:27· Ιωάννης 17:3) Ναι, τον Ιεχωβά θα υπηρετώ όσο ζω!

[Υποσημείωση]

Βλέπε Σκοπιά 1 Οκτωβρίου 1972, σελίδα 591.

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Η φωτογραφία του γάμου μας, Φεβρουάριος 1943

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Το κάστρο Βέβελσμπουργκ προοριζόταν για ιδεολογικό κέντρο των Ες-Ες

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Με τη σύζυγό μου, την Ίνγκε, σήμερα

 

---

 

Αφήγηση από τον Γκότλιπ Μπέρνχαρτ
http://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102010048
*** g 2/10 p. 18 ***
From SS Officer to Servant of the True God
 

---