Να στηρίζεσαι πάντα στον Ιεχωβά

[ARchiv@L]

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Στηριχτήκαμε στον Ιεχωβά και Ευλογηθήκαμε

Αφήγηση από τον Μάλκολμ Άλεν

Ώρες ώρες, η ζωή είναι απρόβλεπτη, αβέβαιη, ακόμη και σκληρή. Αλλά ο Ιεχωβά ευλογεί όσους στηρίζονται σε εκείνον και όχι στη δική τους κατανόηση. Αυτό έχουμε μάθει η σύζυγός μου και εγώ στη μακρόχρονη και γεμάτη ευλογίες ζωή μας. Επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ την ιστορία μας.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ και η μητέρα μου γνωρίστηκαν το 1919 στη συνέλευση των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο. Παντρεύτηκαν το ίδιο έτος. Εγώ γεννήθηκα το 1922 ενώ ο αδελφός μου, ο Πολ, δύο χρόνια αργότερα. Η σύζυγός μου, η Γκρέις, γεννήθηκε το 1930. Οι παππούδες της ήταν Σπουδαστές της Γραφής και φίλοι του αδελφού Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ, και οι γονείς της, ο Ρόι και η Ρουθ Χάουελ, μεγάλωσαν ως Σπουδαστές της Γραφής.

Γνώρισα την Γκρέις το 1947 και παντρευτήκαμε στις 16 Ιουλίου 1949. Πριν από το γάμο μας, κάναμε ανοιχτές συζητήσεις για το μέλλον μας. Πήραμε την απόφαση να γίνουμε ολοχρόνιοι διάκονοι και να μην αναλάβουμε την ευθύνη της τεκνοποίησης. Την 1η Οκτωβρίου 1950, αρχίσαμε μαζί το σκαπανικό. Έπειτα, το 1952, προσκληθήκαμε στο έργο περιοχής.

ΕΡΓΟ ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΓΑΛΑΑΔ

Και οι δυο μας νιώθαμε ότι είχαμε μεγάλη ανάγκη από βοήθεια για να τα καταφέρουμε στον καινούριο διορισμό μας. Αν και εγώ είχα την ευκαιρία να μαθαίνω από έμπειρους αδελφούς, ήθελα να δοθεί βοήθεια και στην Γκρέις. Γι’ αυτό, πλησίασα τον Μάρβιν Χολίν, έναν παλιό οικογενειακό μας φίλο με πείρα στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, και τον ρώτησα: «Η Γκρέις είναι νέα και άπειρη. Μπορείς να συστήσεις κάποια αδελφή ώστε να συνεργαστεί για λίγο μαζί της και να την εκπαιδεύσει;» «Βεβαίως», απάντησε εκείνος. «Η Έντνα Γουίνκλ είναι έμπειρη σκαπάνισσα και μπορεί να τη βοηθήσει πολύ». Αργότερα, η Γκρέις είπε για την Έντνα: «Με έκανε να νιώθω άνετα στις πόρτες. Μπορούσε να χειρίζεται καλά τις αντιρρήσεις και μου έμαθε να ακούω τον οικοδεσπότη ώστε να ξέρω πώς ακριβώς να απαντήσω. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν!»

 

Από αριστερά: Νάθαν Νορ, Μάλκολμ Άλεν, Φρεντ Ρασκ, Λάιλ Ρόις, Άντριου Γουάγκνερ

Η Γκρέις και εγώ υπηρετούσαμε σε δύο περιοχές στην πολιτεία της Αϊόβα, οι οποίες περιλάμβαναν και τμήματα των πολιτειών Μινεσότα και Νότια Ντακότα. Κατόπιν μεταφερθήκαμε στην 1η Περιοχή της Νέας Υόρκης, στην οποία ανήκαν οι δήμοι του Μπρούκλιν και του Κουίνς. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πόσο ελλιπείς νιώθαμε σε αυτόν το διορισμό. Η περιοχή περιλάμβανε την Εκκλησία Μπρούκλιν Χάιτς, η οποία συναθροιζόταν στην Αίθουσα Βασιλείας του Μπέθελ και είχε πολλούς έμπειρους Μπεθελίτες. Μετά την πρώτη μου υπηρεσιακή ομιλία σε αυτή την εκκλησία, με πλησίασε ο αδελφός Νάθαν Νορ και μου είπε: «Μάλκολμ, μας έδωσες κάποιες συμβουλές για πράγματα στα οποία πρέπει να εργαστούμε, και καλά έκανες. Μην ξεχνάς, αν δεν μας βοηθάς δίνοντάς μας στοργικές συμβουλές, δεν θα είσαι και πολύ χρήσιμος στην οργάνωση. Συνέχισε το καλό σου έργο». Μετά τη συνάθροιση, το είπα στην Γκρέις. Αργότερα, ανεβήκαμε στο δωμάτιο του Μπέθελ όπου φιλοξενούμασταν. Εξαντλημένοι από την αγωνία, ξεσπάσαμε σε κλάματα.

«Αν δεν μας βοηθάς δίνοντάς μας στοργικές συμβουλές, δεν θα είσαι και πολύ χρήσιμος στην οργάνωση. Συνέχισε το καλό σου έργο»

Έπειτα από λίγους μήνες, πήραμε μια επιστολή που μας προσκαλούσε να παρακολουθήσουμε την 24η τάξη της Σχολής Γαλαάδ, η οποία θα αποφοιτούσε το Φεβρουάριο του 1955. Προτού πάμε στη σχολή, μας πληροφόρησαν ότι αυτή η εκπαίδευση δεν θα μας προετοίμαζε κατ’ ανάγκην για το ιεραποστολικό έργο—θα μας εξόπλιζε για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Εκείνη η σχολή ήταν μια υπέροχη εμπειρία που μας δίδαξε να είμαστε ταπεινοί.

 

Η Φερν και ο Τζορτζ Κάουτς με την Γκρέις και εμένα στη Γαλαάδ, το 1954

Όταν ολοκληρώσαμε τα μαθήματα, διοριστήκαμε στο έργο περιφερείας. Η περιφέρειά μας περιλάμβανε τις πολιτείες Ιντιάνα, Μίσιγκαν και Οχάιο. Κατόπιν, το Δεκέμβριο του 1955, λάβαμε ξαφνικά μια επιστολή από τον αδελφό Νορ η οποία έλεγε: «Απαντήστε μου εντελώς ανοιχτά και ειλικρινά. Πείτε μου αν είστε πρόθυμοι να έρθετε στο Μπέθελ και να μείνετε εδώ . . . ή να αναλάβετε κάποιον διορισμό στο εξωτερικό αφού πρώτα μείνετε για λίγο στο Μπέθελ. Αν πάλι προτιμάτε το έργο περιοχής και περιφερείας, θα ήθελα να το γνωρίζω». Απαντήσαμε ότι θα αναλαμβάναμε μετά χαράς οποιονδήποτε διορισμό. Σχεδόν αμέσως, προσκληθήκαμε στο Μπέθελ!

ΤΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Στα συναρπαστικά χρόνια που υπηρετήσαμε στο Μπέθελ, χειρίστηκα διορισμούς ομιλιών και διδασκαλίας σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνέβαλα στην εκπαίδευση και στην υποβοήθηση πολλών νεαρών οι οποίοι εν καιρώ ανέλαβαν μεγαλύτερες ευθύνες στην οργάνωση του Ιεχωβά. Αργότερα, υπηρέτησα ως γραμματέας του αδελφού Νορ στο γραφείο που συντόνιζε το παγκόσμιο έργο κηρύγματος.

 

Στο Τμήμα Υπηρεσίας, το 1956

Ιδιαίτερα ευχάριστα ήταν τα χρόνια που ήμουν στο Τμήμα Υπηρεσίας. Εκεί συνεργάστηκα με τον Τ. Τζ. (Μπαντ) Σάλιβαν, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως επίσκοπος εκείνου του τμήματος επί πολλά χρόνια. Αλλά έμαθα πολλά και από άλλους αδελφούς. Ένας από αυτούς ήταν ο Φρεντ Ρασκ, ο οποίος διορίστηκε να με εκπαιδεύσει. Θυμάμαι που κάποτε τον ρώτησα: «Φρεντ, γιατί μερικές φορές κάνεις τόσες αλλαγές στις επιστολές μου;» Εκείνος γέλασε, αλλά μετά είπε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «Όταν λες κάτι προφορικά, Μάλκολμ, έχεις την ευκαιρία να το εξηγήσεις με περισσότερα λόγια, αλλά όταν το γράφεις, και μάλιστα εκ μέρους του γραφείου, πρέπει να είναι όσο πιο σαφές και ακριβές γίνεται». Έπειτα, είπε με καλοσύνη: «Μη στενοχωριέσαι—τα πας καλά, και με τον καιρό, θα τα καταφέρνεις περίφημα».

Τα χρόνια που ζήσαμε στο Μπέθελ, η Γκρέις εργάστηκε σε διάφορους διορισμούς—μεταξύ αυτών και ως νοικοκυρά στα δωμάτια. Της άρεσε πολύ αυτό που έκανε. Ακόμη και σήμερα, όταν συναντούμε κάποιους αδελφούς που τότε ήταν νεαροί στο Μπέθελ, της λένε με χαμόγελο: «Από εσένα έμαθα πώς να στρώνω το κρεβάτι μου, και η μητέρα μου ήταν πολύ χαρούμενη γι’ αυτό». Η Γκρέις εργάστηκε επίσης στα τμήματα Περιοδικών, Αλληλογραφίας και Αντιγραφής Κασετών. Αυτοί οι διαφορετικοί διορισμοί τη βοήθησαν να συνειδητοποιήσει πως, ό,τι και αν κάνουμε ή όπου και αν υπηρετούμε στην οργάνωση του Ιεχωβά, πρέπει να το θεωρούμε προνόμιο και ευλογία. Το ίδιο εξακολουθεί να νιώθει και σήμερα.

ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι οι ηλικιωμένοι γονείς μας χρειάζονταν περισσότερη φροντίδα. Έπρεπε να πάρουμε μια δύσκολη απόφαση. Δεν θέλαμε να αφήσουμε το Μπέθελ και τους συνεργάτες μας τους οποίους είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ. Ωστόσο, ένιωθα ότι είχα την ευθύνη να φροντίσω τους γονείς μας. Έτσι λοιπόν, τελικά φύγαμε από το Μπέθελ, με την ελπίδα πως, όταν η κατάστασή μας θα άλλαζε, ίσως επιστρέφαμε.

Για να έχουμε ένα εισόδημα, άρχισα να εργάζομαι ως ασφαλιστής. Δεν θα ξεχάσω τα λόγια που μου είπε κάποιος διευθυντής όταν εκπαιδευόμουν: «Ο κορμός αυτής της επιχείρησης είναι οι βραδινές επισκέψεις. Τότε μπορείς να δεις τους ανθρώπους. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να είσαι κάθε βράδυ εκεί, στα σπίτια τους». Του απάντησα: «Είμαι βέβαιος ότι μιλάτε εκ πείρας, και το σέβομαι. Αλλά έχω και ευθύνες πνευματικής φύσης τις οποίες δεν αμέλησα ποτέ, ούτε και σκοπεύω να τις αμελήσω τώρα. Θα κάνω κάποιες βραδινές επισκέψεις, αλλά την Τρίτη και την Πέμπτη πρέπει να παρακολουθώ κάποιες πολύ σημαντικές συναθροίσεις». Ο Ιεχωβά με ευλόγησε που δεν έχασα συναθροίσεις εξαιτίας της εργασίας μου.

Όταν η μητέρα μου πέθανε σε έναν οίκο ευγηρίας τον Ιούλιο του 1987, ήμασταν στο προσκεφάλι της. Η προϊσταμένη νοσοκόμα πλησίασε την Γκρέις και της είπε: «Κυρία Άλεν, πηγαίνετε σπίτι να ξεκουραστείτε. Όλοι ξέρουν ότι δεν φύγατε ούτε στιγμή από το πλευρό της πεθεράς σας. Μπορείτε να έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας».

Το Δεκέμβριο του 1987, κάναμε ξανά αίτηση για το αγαπημένο μας Μπέθελ. Αλλά λίγες μέρες αργότερα, μάθαμε ότι η Γκρέις είχε καρκίνο του παχέος εντέρου. Έκανε εγχείρηση και, αφού ανέρρωσε, οι γιατροί είπαν ότι είχε θεραπευτεί από τον καρκίνο. Στο μεταξύ, όμως, πήραμε μια επιστολή από το Μπέθελ που σύστηνε να συνεχίσουμε τη διακονία μας στην τοπική εκκλησία. Ήμασταν αποφασισμένοι να παραμείνουμε δραστήριοι στο έργο της Βασιλείας.

Αργότερα, εμφανίστηκε μια ευκαιρία για εργασία στο Τέξας. Σκεφτήκαμε ότι το θερμότερο κλίμα του θα μας έκανε καλό, και όντως έτσι ήταν. Τα τελευταία 25 περίπου χρόνια εδώ στο Τέξας, περιστοιχιζόμαστε από στοργικούς αδελφούς και αδελφές με τους οποίους νιώθουμε πολύ δεμένοι.

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Η Γκρέις είχε κατά καιρούς προβλήματα με τον καρκίνο του εντέρου και του θυρεοειδούς, πρόσφατα δε εμφανίστηκε και καρκίνος του μαστού. Αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε για τις δυσκολίες της ούτε αμφισβήτησε τις αρχές της ηγεσίας και της συνεργασίας. Συχνά, τη ρωτούν: «Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας που έχετε ως ζευγάρι και της ευτυχίας που ακτινοβολείτε και οι δυο σας;» Εκείνη αναφέρει τέσσερις λόγους: «Είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Επικοινωνούμε τακτικά σε καθημερινή βάση. Μας αρέσει πολύ να κουβεντιάζουμε κάθε μέρα. Και ποτέ δεν πέφτουμε για ύπνο μαλωμένοι». Πού και πού, βέβαια, εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον, αλλά συγχωρούμε και ξεχνάμε—μια τακτική που βγαίνει πάντα σε καλό.

«Να στηρίζεσαι πάντα στον Ιεχωβά και να δέχεσαι οτιδήποτε επιτρέπει»

Μέσα από όλες τις δοκιμασίες που έχουμε περάσει, αντλήσαμε μερικά καλά διδάγματα:

1.  Να στηρίζεσαι πάντα στον Ιεχωβά και να δέχεσαι οτιδήποτε επιτρέπει. Ποτέ μη στηρίζεσαι στη δική σου κατανόηση.—Παρ. 3:5, 6· Ιερ. 17:7.

2.  Να βασίζεσαι στο Λόγο του Ιεχωβά για καθοδηγία σε κάθε ζήτημα. Η υπακοή στον Ιεχωβά και στους νόμους του είναι ζωτική. Δεν υπάρχει μέση οδός—ή είσαι υπάκουος ή δεν είσαι.—Ρωμ. 6:16· Εβρ. 4:12.

3.  Ένα πράγμα στη ζωή έχει τη μεγαλύτερη σημασία—το να κάνεις καλό όνομα ενώπιον του Ιεχωβά. Να βάζεις πρώτα τα συμφέροντά του, όχι την επιδίωξη πλούτου.—Παρ. 28:20· Εκκλ. 7:1· Ματθ. 6:33, 34.

4.  Να προσεύχεσαι στον Ιεχωβά ζητώντας του να είσαι όσο το δυνατόν πιο παραγωγικός και δραστήριος στην υπηρεσία του. Να σκέφτεσαι τι μπορείς να κάνεις, όχι τι δεν μπορείς.—Ματθ. 22:37· 2 Τιμ. 4:2.

5.  Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη οργάνωση που να έχει την ευλογία και την εύνοια του Ιεχωβά.—Ιωάν. 6:68.

Η Γκρέις και εγώ υπηρετούμε τον Ιεχωβά πάνω από 75 χρόνια, και ως ζευγάρι σχεδόν 65 χρόνια. Όλες αυτές τις δεκαετίες, η ζωή μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά υπήρξε υπέροχη. Ευχόμαστε και προσευχόμαστε να γευτούν όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές μας πόσο ευλογημένη είναι η ζωή όταν στηρίζεσαι στον Ιεχωβά.

 

Βλέπε Σκοπιά, 15 Οκτωβρίου 2013, σελ. 17-20.